آرشیف

چشم شهلای تــــــــو دیدم جـــــــام می امد بیاد
پسته را دیدم دهــــــــان غنچه ات امـــــــــد بیاد
بــــــرگ گل گـــردد خجل از نازکی لب های تو
غنچه را دیدم سحر لبهای تـــــو امــــد بیـــــــــاد
طــــرف بستان رفته ام دیـــــدم خـــرمان سرورا
قامت مــــــوزن زیبای تـــــرا امد بـــــــــیــــــاد
حلقه هـــــــای مــــــوج دم پیچ تاب در روی اب
تــــــاب پیچ ذلف مشکین تــــــرا امد بیـــــــــا د
هـــــم چــــــو پــــروانه بگرد شمع رویت تا سحر
ســـــو ختن از یـــــاد رفت بوسه می امــــــــد بیاد
گــــــــاه ســــوختن گاه مـــردن گاه بی بال پــــرم
 نیست مــــتن را بیم ازاین نـــــــارک بدن امد بیاد
نافه مشک ختن کـــــــرده معطر کــــــــوهســـــــار
عــــطـــر ذلفین سیـــــــا حت در بغل امــــــــد بیاد
گـــــر به شمشیر گــــردنم از تن جداگردد خــــوشم
 چــــــون کمان ابـــــرویــــانی ان نیگار  امد بیــــا د
کردی علوی عمر خویش را صرف درعشق جنون
عـــــمر من بــــــادا فـــــــدای یــــــار می اید بـــیـاد  

 
کـــــــــی تــــــوانم تــــــا بگـــویم وصف تــــو ای مــادرم
عقل هـــــــوشم عاجـــــز اید مــــــادرم تــــــاج ســـــرم
کی تـــــــــوانــــم احترامت را بــــــــه جــــــــا ارم همیش
چـــــون خــــــدا کــــرده بهشت در زیـــــر پای تو همیش
جــــــای تــــــو دارم به چشمان عشق تـــــو دارم بـــــــدل
تـــــــــــــا نگـــــــــــردم روز محشر نـــــزد سبحانت خجل
طفلک بـــــــــودم مــــــرا کــــــردی بزرگ از خــــــون دل
دست بگـــــــرفتی مــــــرا خــــــود ازمیـــــــــان اب گـــــل
دست من بگــــــرفتی امـــــــو ختی طــــــریق گــــــــــام را
شیر پاکت کــــــرد شـــــــرین هــــــم دهن هـــــم کـــــام را
چــــــون نهادی حـــــــرف شرین بـــــر دهــــان ای مادرم
سایه ات را کـــــــم مگـــــــردانت خـــــداونـــد از ســـرم
شب نشستی تــــــا سحـــــــر گهـــــواره ام جنبا نــــــــــدی
خــــــواب را بــــــا خــــــاطــــر من از دوچشمت مانـــدی
گــــــــریه میکـــردم تـــــــراصبرو قــــــــرار در دل نبــود
پیش تو مـــــــادر مگــــــر این کـــــــارهـــا مشکل نبـــــود
چـــــــون به مکتب رفتی و تــــــابـــــاز گشتی سوی تـــــو
جــــــان من مــــــادر فـــــــدای تــــار هـــر گیسوی تــــــو
گــــــرشـــــوم بیمار یـــــا افسرده گـــــردد جـــــان مـــــن
جــــــان تن را میکنی صد بـــــــار در قــــــربــــان مــــن
صرف کــــــردی عمر خــــویش قامت خمیده چــون کمان
مــــوی ســــر گشته سفید مـــــادر تـــــو هستی مهربـــــان
ازطفیلی روی تـــــــو امـــــــــوختــــــم علــــــــــــــم ادب
جــهـــــــل زائل شد زمن نخل ادب بگـــــــــرفت رطــــب
هـــــــر چه گــــــویم ازبرای وصف تــــــــو ای مــــــادرم
جــــــای ان داری که گــــــــردی مـــــادرم تـــاج سرم
کــــــی تـــــــوانم من ادا کـــــــــــرد خدمت یک لحظه ات
گــــــــربه فــــــرق ســــر به ایستم یا کـــــنم درشانه ات
علـــــــــوی بیچاره خـــــــواهـــــــد از خـــــــداوند مغفرت
ازطفیلی روی مـــــــادر کــــــــــن خـــــــــــدایا مغفرت