آرشیف

قرار است بتاریخ هشتم جولای 2012 نشست جهانی زیر عنوان کنفرانس توکیو برای افغانستان به میزبانی افغانستان و کشور جاپان در توکیو پایتخت آن کشور انجام پذیرد و قرار که گفته میشود این کنفرانس بخاطر تعهد کشور های جهان برای افغانستان پس از سال 2014 میباشد. چرا که کشور های جهان تصمیم دارند تا اواخر همان سال همه عساکر خود را از افغانستان خارج نمایند . بدین ترتیب آنها بخاطر ترس تبدیل شدن دوباره افغانستان به مکان آرام دهشت افگنی جهانی افغانستان را تنها نخواهند گذاشت. چون تجربه یازدهم سپتمبر 2001 نشان داد اگر افغانستان کانون امن برای دهشت افگنان قرار گیرد، هیچ کشور جهان نمیتواند از ناامنی ها در امان باشد. حتی غرب و امریکا. به همین ملحوظ برداشت من منحیث نویسنده این مقاله اینست که جهان در قبال قضیه افغانستان خاموشی اختیار نکرده و نمیگذارند تا یکبار دیگر تاریخ گذشته تکرار شود. از همین جهت کنفرانس توکیو را میتوان خیلی مهم تلقی نمود. چون ما تقریبن ده سال که از دولت فعلی به کمک کشورهای جهانی در افغانستان تشکیل شد، ناظر کنفرانسهای متعدد در کشورهای مختلف جهان در مورد افغانستان بودیم و شوربختانه باید یادآوری نمایم که اکثر موارد فیصله شده در کنفرانس ها تنها در روی کاغذ باقی ماند و بس. چون جامعه جهانی آنقدر خوشبین از وجه مصرف پول های کمک شده آنها توسط دولت افغانستان نیستند و همه وقت دولت افغانستان را از جهت اینکه در فساد اداری و مالی غرق است مورد انتقاد شدید قرار داده و هر بار جدن از دولت افغانستان تقاضای مبارزه با این پدیده کثیف را نموده است. ولی با وجود انتقاد های شدیدی کشورهای جهان ، دولت افغانستان به ویژه حکومت با وجود ساختن اداره های مختلف مبارزه بر ضد فساد اداری ، دیده میشود در این عرصه هیچ دستاورد نداشته بلکه روز به روز روبه گسترش است. به باور کارشناسان هیچ اراده سیاسی در دولت فعلی مبنی بر مبارزه جدی بر ضد این پدیده شوم وناپاک وجود ندارد ، اگر واقعن وجود میداشت امروز افغانستان مقام دوم در بین کشور های جهان را بنام خود ثبت نمیکرد. 
این که چرا؟ دیدگاه های مختلف وجود دارد بطور نمونه نبود حساب دهی شفاف ، خویشخوری ، ارزش دادن روابط بر ضوابط، نبود مجازات و مکافات و ده ها مورد دیگر.
در عین حال دولت افغانستان یک تعداد چالش های را که مبارزه بر ضد فساداداری را تضعیف و در اکثر موارد ناکام ساخته در بودن اداره های موازی حکومت ، تعیین افراد به اشاره سفارت ها ، روابط گسترده اعضای ارشد دولت با خارجیها ، نبود ترس از مجازات و نبود شفافیت در کمک های کشور های دوست افغانستان میداند.که ما چندین بار شاهد گفته های آقای کرزی در کنفرانس و نشست های خبری شان بودیم.
کنفرانس توکیو را میتوان از چند جهت مهم شمرد: 
1. تعهد کشورهای دوست افغانستان 
2. بعنوان آخرین کنفرانس سرنوشت ساز 
3.پشتیبانی کشور های اشتراک کننده از افغانستان پس از 2014
4.وعده کمک های اقتصادی جهت رفع کسر بودجه
5.تنها نگذاشتن افغانستان پس از 2014
با این همه موارد که کشور ها قرار است در کنفرانس توکیو روی آن صحبت نمایند پیش شرط ها و گرفتن تعهد جدی از دولت و به ویژه حکومت افغانستان هم در موارد پایان دارند:
یک: بوجود آوردن نظام درست ومردم قبول
دو: مبارزه جدی در مبارزه با فساد اداری و مالی
سه : احترام و تطبیق قانون اساسی
چهار : پایبندی به اصول حقوق بشری و شهروندی
پنج : رعایت مردم سالاری
شش: احترام به حقوق بانوان 
هفت: مبارزه بخاطر از بین بردن مواد مخدر 
هشت : دستگیری قاچاقبران و مافیای بزرگ مواد مخدر
نُه: احترام به آزادی بیان
خواستهای دولت افغانستان: 
– سپردن کمک ها مستقیم به دولت افغانستان
– مصرف آن ازطریق دولت افغانستان( کم از کم پنجاه درصد)
– سالانه کمک چهار تا پنج میلیارد دالر برای برنامه های توسعه یی و زیر ساختها

آیا کشور های کمک دهنده خواستها و پیشنهاد های دولت افغانستان در کنفرانس را مورد تایید قرار خواهد داد یا نه ؟

به باور من کشور های جهان در صورت آماده سپردن کمکها به دولت افغانستان خواهند شد که دولت افغانستان در موارد پایان تعهد عملی بدهد نه شعاری :
1- مبارزه جدی عملی بر ضد فساد اداری 
2- آوردن اصلاحات در دولت .
3- بالا بردن ظرفیت های کاری در اداره های دولتی 
4- برکناری افراد فساد پیشه از اداره ها 
5-مسوولیت پذیری و اراده بر آوردن اصلاحات 
6- بوجود آودن همآهنگی کاری بین نهاد های دولتی

در این صورت میتوان امیدوار به پشتیبانی کشور های جهانی بعد از سال 2014 از افغانستان بود . چون آنها مطمین میشوند که پولهای کمکی شان به هدر نمیرود. 
ولی در این اواخربد بختانه ما میبینیم که جنجال های زیاد بین نهاد های دولتی بوجود آمده است. بطور نمونه تناقض گویی ها بین نهاد مبارزه بر ضد فساد اداری و وزارت دارایی و دادستان کٌل کشور که این خود نبود همآهنگی کاری را نشان داده و هر از گاهی این نهاد ها یکدیگر را متهم به دروغ گویی و کم کاری مینمایند.
چنین موارد میتواند چهره افغانستان که ادعا دارد که 22 برنامه زیر ساختی در کنفرانس توکیو به جامعه جهانی پیشکش مینماید و خواستار پشتیبانی و کمک اقتصادی آنها میشود را، خدشه دار ساخته و جواب منفی در پی خواهد داشت. چراکه سازمان ها و کشورهای کمک دهنده خواهان شفافیت مصرف کمک های خود از دولت افغانستان میباشند و این مسأله راخیلی جدی گرفته اند.