آرشیف

کم از کرم فزونی یابد وافزون از نا سپاسی از کف بیرون رود.قناعت سر مایه وحرص  فقر است.من را عقیده بر این است که سایت وزین جام غور از لحاظ فرهنگی وباز تاب  اندیشه های فر هنگیان وسیاسیون سر زمین ما بخصوص مردم غور وپیوند شان از نقاط دور بیکدیگر سر مایه قابل شکران است.ودر کنار آن زحمتکشی های برادر ارجمند ما عبدالقادر علم بخاطر جمع آوری وارسال اجناس نو وکهنه  برای شاگردان ومحصلین وبرخی کمک های صحی فداکاری واز خود گذری بلند تر از توان است. که من درین نوشته به توضیح آن می پردازم.

اول انگیزۀ این نوشته را خدمت دوستان یاد آور شوم.من در جریان نحوه جمع آوری وارسال کمک هازیر نام جام غور به متعلمین وبعضا مراکز صحی غور هستم و کاملا آگاهی دارم که قبلا آنرا بنام فدا کاری بلند تر از حد توان یاد آوری کردم.جوانان ودوستان غوری ما که در هرات وغور مصروف تحصیل اند به نوبت  در هر سال دو ویا سه مر تبه از کمک های ناچیز جام غور بر خوردار میشوند..کسانی بهره مند میشوند که با یک تلیفون میگویند ما از غورهستیم دیگه کسی پرسان نمیکند شما کی وچه کاره هستید همینکه از غور هست کافیست .واین کمک ها هم آنقدر نیست که برای همه متقاضیان برسد همان است که بعضی فکر میکنند این یک حق ثابت وسهمیه مشخص دولتی است وچرا به همه نمی رسد..یک جوان برایم تلیفون کرد که برایم کمپیوتر داده اند جدید نیست مستعمل  ودیگری فرمود که کمک ها بنام غور میاید یکی از بستگان قدیر علم به کسانی میدهد که میفروشند؟این انعکاس من را واداشت تا یک توضیح برای جام غور بدهم ویکی هم برای جوانان منتظر کمک در غور وهرات:

اول  توضیح نحوۀ جمع آوری وارسال کمک توسط مسئول جام غور:

 در اروپا معمول است که دفاتر دولتی، دفاتر شرکت ها شفاخانه ها ومکاتب بین چند سال یک مر تبه تمام اجناس خودرا نو میکنند واجناس مستعمل را بیرون میاندازند.مستعملیکه به کشور های دیگر نو پنداشته میشود.بعضی افراد خیر ودلسوز از انداختن این اجناس در اشغالی حیف میخورد به دفاتر مراجعه میکنند اگر شما اجناس خودرا در اشغالی نیاندازید من ایشان را جمع آوری واز طریق کسیکه به انتقالش کمک کند به کشور غریب خود یعنی افریقا ویا آسیا چون افغانستان میفرستم.عبدالقادر علم با آنکه هم محصل است وهم کار میکند ومسئولیت فامیلی هم دارد با همان درک که از محرومیت غور دارد این اجناس را به موتر ومصرف خود از هر جا جمع آوری میکند  ودر بین چند ماه یکمرتبه توسط شرکت های ترانسپورتی تا هرات میفرستد.

او در نوبت اول مقدار کمی اجناس را بکمک یک شرکت ترانسپورتی افغانی فرستاد وحال یکی از دوستانی دنمارکی اش از طریق یک دفتر سالانه کرایه دو کانتینر را که مبلغ 5000 یورو میشود برایش تا هرات کمک میکنند.این مسئله تنها در دنمارک نیست در تمام کشور های اروپائی هست.اما دلسوزی میخواهد شهامت ضایع کردن وقت میخواهد ویکمقدار مصرف شخصی هم بکار دارد که هرکس جرأت وتوان آنرا ندارد.مثلا غفور غوری که در کشور هالند در یک مکتب کار میکند گاهی اجناس همان مکتب را جمع آوری وبا استفاده از همین کانتینریکه کرایه اش داده میشود به نام جلگه مزار میفرستد چون میداند همان ها ازوی توقع دارند نمیتواند ده پایه کمپیوتر را بالای همه غور توزیع کند.د.این کمک دولتها نیست این کمک نتیجه سوال وجمع آوری وپشت کار یک جوان است. اما بعضی گمان میکنند دولتی ویا ارگان به ولایت غور کمک میکند واینجا غیر مسئولانه توزیع میشود نه خیر قطعا نیست.این مسئول جام غور است که بنام غور ارسال میکند نه کسی دیگری.دولت خود غور را برسمیت نمیشناسد در اروپا هیچ کس بنام غور آشنا نیست.درست است که مسئول جام غور میگوید به افغانستان میفرستم.اما اگر این فرستادن آسان بودی همه دوستان غوری ما از هر کشور اروپائی انجام میدادند.منظورم ازین توضیح این بود این کمک ها اگر کم هم هست .اول از طریق سوال جنع میشود دوم از 9000 کیلومتر راه ارسال میگردد.سوم در دنمارک وافغانستان چندین نفر برای چندین روز وقت خو.درا به این کار ضایع مکینند.حال انصاف نیست که مابا عکس العمل مأیوس کننده با عث تعطیل این پروسه شویم. یکی میگوید کهنه است.یکی میگوید چرا به مدیرت های معارف میدهند بما نمیرسد، یکی میگوید محصلین در هرات میفروشند ویکی هم میگوید وکلا ازین کمک بسود خود کمپاین میکنند.مقصد راضی ساختن همه مردم نا ممکن است واگر انصاف باشد باید به این احساس وهمدردری افتخار کرد.به آسا چوبیکه بدست یک معیوب داده شده به میز وچوکی ویا کمپویتریکه از 9000 کیلومتر ارسال شده.این کار را جز مسئول جام غور هیچ ارگان ودولتی نکرده ونمیکند.مگر مردم به هر خدمتی بد بینی میکنند که چرا چنین خدمتی انجام میشود؟؟؟ نه عام مردم افتخار میکنند عدۀ حسود وتنگ نظر ومعاند وبیچاره ازین شجاعت وهمت هموطن خود در رنج اند که امید ازین مرض روحی شفا یابند.

در رزمستانهای که گذشت بسیاری از محصلین غور ازین کمپیوترها استفاده کردند وبه آمدن به هرات تشویق شدند تا کورس بخوانند واگر کدام محصل روی نیاز مندی کمپوتری کمکی را فروخته باشد مشکل دیکری خودرا حل کرده.این کمک ها دولتی نیست شخصی است.کمک های دولتی مسقیما به دولت افغانستان تسلیم داده میشود دوستان ما باید مظاهره کنند تلاش کنند حق خودرا از حکومت بگیرند.شاید جوانانیکه تلیفون کرده اند فکر میکنند دولت دنمارک بما کمک میکند صحی نمیرسد نه خیر این کمک به قیمت سوال وضایع کردن وقت وعرق ریزی یک هموطن دلسوز شما صورت میگیرد.اگر کسی ادعا کند بخاطر اینکه به آن چیزی داده نشده باید به دیگران هم داده نشود  حرف جزء خود خواهی چیزی نیست.این کمک ها کم یا زیاد از کاکری تا الله یار و از جلگه مزار تا دولتیار رسیده است.تولک وساغر وشهرک خو دم راه است.

این مسئله را بخاطر یاد دهانی کرده ام که تنگ نظری های زیاد را دیده وشنیده ام.مثلا سوال میکنند چرا کمک میکنند بخاطر چه ویا چرا بنیاد فر هنگی جهانداران غور توانائی گشایش دروازه زیارت سلطان غیات الدین را دارد ویا بعضی کمک های دیگر از کجا میکنند.آخر به اطراف خود نگاه کنید که هزار ها بنیاد ونهاد خیریه است که به استثنای ولایت غور همه افغانستان را زیر پوشش خود گرفته اند وهمشریان شان افتخارانه به نفع شان تبلیغ میکنند وما باید پوچه کش کنیم.؟به سوزنی که از طرف هموطن شما کمک میشود افتخار کنید.اگر ربنیاد فر هنگی جهانداران غوری صلاحیت واستعداد کمک را دارد قابل قدر است.نگاه منفی چرا؟

طمع را نباید که چندان کنی  که صاحب کرم را پشیما ذکنی : از احسان الله بیات پرسیدند که چرا به ولایت غور کمک نمیکنی؟ در جواب گفت توبه.یک زمستان صد بوجی آرد به این مردم کمک کردم دوصد بار پدرم را از گور کشیدند.من از زحمت شخصی خود این کار را کردم آنها میکفتند حق مارا خوردی بیعدالتی کردی .یک بوجی بما میدهی صد بوجی را خودت میخوری؟آخر من تحویل دار دولت نبودم که نیمه را داده باشم ونیمه را بخود گرفته باشم.من از کمک خود یا به سوال ویا وبکار این مقدار را را رسانیدم ولی من را برای ابن کارم درس دادند.حالا دوستان ما که از حکومت میترسند لگد بگور پدر شخص خیر وکمک کننده میزنند که چرا دارد چرا کمک میکند چرا نامش را میگیرند.آخر کمی هوشیاری خوب است تا بکی قضایای را از سوراخ سوزن میبنین؟

در آخر این مسئله را تکرار میکنم که به شخصیت های فر هنگی سیاسی فعالان اجتماعی جوانان شامل نهاد های مدنی افتخار کنید.کار شکنی شمارا به همینجا رسانیده.اگر درشرائط فعلی والی وقوماندان امنیه از غور میبود روز ده بار دفترش را سنگبار میکردند واما با بی امنیتی کمیسازند با رشوت واختلاس روبرو اند چیزی نمیگویند وهیچ پروژه در غور نیست با خاک ها وسنگ های شرکت ساختمانی افغان جرمن روز وشب تیر میکنند.

تقاضای من از مسئول جام غور این است.تا مجموع لست کمک های را که کرده بروی سایت بیاورد ونظر دوستان را بگیرد.چون این کار رضا کارانه است اگر به نقص مردم غور باشد متوقف سازد بولایت محروم دیگر کمک کند.تعداد از وطنداران ما بوزارت معارف مراجعه کرده تقاضا کردند تا این کمک های به دیپو های وزارت معارف ذخیره شود مسئول جام غور خود سر توزیع نکند.مگر مسئول سایت جام غور چه مجبوریت دارد پول ضایع کند و وقت مصرف کند وصلاحیت را بوزارت بدهد که از هشت سال به این سو پینجا مکتب در غور إعمار نکرده.. گاهی چنین نمیشود.ومنطقی هم نیست که کمک شخصی را به دیپو دولت بفرستیم…تنها بخاطر یک تأئیدیه.اگر وزارت معارف این تأئید را به مردم غور روا دار نباشد صد مرجع ومؤسسه دیگر است که سند معافیت گمرکی دارند واین کا راذانجام میدهیم تا وجدان ما بخاطر مردم غور آرام باشد چرا خدمتی را که کرده میتوانیم دریغ کنیم…یا هو

داکتر نصیر ندا جر رمنی اسن 24 جولای    2010