آرشیف

باآه دل وخونِ جگر ساخته ی کو
درشهریکی عاشقِ دلباخته ی کو

نوری که ازسراز کوره ی آیینه درآرد
برظلمت هرلحظه فزون تاخته ی کو

این باغ پراز قافله ی زاغ وزغن را
حتی خبری ازگذری فاخته ی کو

تنها همه بی سرشده در وادی غفلت
بیرق به دروبامِ دل افراخته ی کو

برگردن این شام شررپیشه طنابی
ازسوی سحرصبحدم انداخته ی کو
……
شالو ده ی ا ندیشه ی بی ریشه ی   خویشیم
دلداده ی آزاده ی خود ساخته   ی کو

…
نورالله وثوق
….
سه شنبه ۱۴ بهمن ۱۳۹۳