آرشیف

بی آبــروست کشور مــــــا در دل زمـن
دزدان بســاط چــــور فــگندند در وطن

بومــی به بوم ماست که بگرفته بی دریغ
جــای بلند بلبل خــوش لهجـــه در چمن

در صفحه ی جبین تـو مهریست از فساد
ای حــاکم یتــیم گــهر ریــــز در یــخن

آزرم تــو به گـوشه ی تاریک خفته است
از مــادر شریف گهــی خــورده ی لبن؟

دارد فــلاخــن دهنت سنـگ بــی هــدف
شیرازه ی سخــنوریت نـیست در سخن

ای نا خــدا به کشــتی بشکسته نا خــدای
بردی چـــرا تو زورق این بحر در لجن

در عــرصه ی سیــاست ناجور روزگـار
رفتی به پیش ریگــن بــد نام با چــپن

نامــت بلــند در بن ایــن چــرخ در فــساد
(ریدن)به وقت مردنت حتمیست درکفن

گل ریزد هــر کجا به زمین گـردش فلک
آشفته تــر به فــرق ســر مـاست نسترن

دود از دمـاغ ماست قزح میکشد به چرخ
از روزن شکسته دریــن گـوشه ی جهن

ای کــتله ی ستمــگر خــونریز در زمین
افــتد به پــا و دست شمــا حلقه ی رسن

بی جوهر است قلزم این خطه ی مریض
طفل صدف به ورطه ی دریاست دریمن

بــی درد سر گــناه من و تــوست همـتبار
بگزیده اییم رهــبر خــود دزد وراهزن

(فرخاری)در بساط جهان دست بر دعاست
بــیـنــد نظــام کهنه و فــرتــوت در شکــن