آرشیف

نـــازنـیــن بــر مـن جـفـا کــردی چـــرا
دسـت بــی کــس را رهــا کـردی چـــرا
 
روح من چون روح و جانت بود بگـو!
روح یـکـتـــا را جـــــدا کــــردی چــــرا
 
در نـفــس هـایــم تـو بـودی چـون هــوا
ایــن نـفــس را بــی هـــوا کـردی چــرا
 
چـشــم بـیـنــایـم تـوهـسـتــی در جـهـان
چـشــم مــا را نــا بـیـنــا کـــردی چـــرا
 
عـشـق پــاکــت مـال و ثـروت بـود مرا
دلـــربـــایـــم بـــی نـــــوا کــردی چـــرا
 
در نـگـاهــت صــد سخن تـفـسـیـر شــد
بــا جـنـــونـــم هـمـنــــوا کـــردی چـــرا
 
روز را پــیــکـار و شـب را غـم بــودم
بـــاز اخـتــــه بــــا بـــــلا کــردی چـــرا
 
در سـفــر مـهـــرت تــــوانـــایـی بـــداد
آدر سـفــر خـق را خـطـــا کـردی چــرا
 
مــن تـــرا دل هـــدیـــه کــردم بـا خـــدا
آن خـــدا را زیــــر پــــا کـــردی چــــرا
 
عـشـق را تـقصیر در کـارش کـجـاست
بــا جـفـــا دل را جــــزا کـــــردی چـــرا
 
من کجا خواهم رفت با این قلب چـاک
آه! بـگـو ایـن نــاروا کـــــردی چـــــرا
 
کـاش می شـد شـیـشه را پـیـوست داد
درد مــــا بــــی دوا کـــــــردی چــــــرا
 
 
2شب/10/10/1390
سروده محی الدین فرهمند