آرشیف

به استدبار از شعرای گران ارج ثنا،فروغ،جوهر و استاد کهزاد :
 

 
گـیـرد هـر نکـتـه ی دانـسـتـه زد یـوانــک مـــا 
گــره بـسـتـه شـــود بــــاز بــه فــــرزانــک مـا

دیـن کـه سـرمـایه ی نازو ادب است دربن دهر
پـر کـنـــد مـکـــروریــــا دامــــن افـغــانـک مــا

داده بــر دسـت تـفـنـــگ مـعـنی و دستور خدای
دفـتــر بـــام فـلـــک مـــرد مـسـلـمــانـــک مـــا

سـیـــف از دامــــن سـیــاف کـشـد دســـت اجـل
تـــاکـشـــد مـــردم بـیـچـــاره ی پـغـمـــانـک مـا

آب رحـمـــت نـبـــــرد داغ ســـاهــــی زپـلـنـــگ
فـــرض وسـنـــت نـسـتـــرد چـرک دل نـانک ما

نــان بـه تـاق اسـت مـگـر گـشنه ام ازروزازل
چــون بـه جـیـب دیـگـران اسـت پـول نـانک ما

چـشـم بـیـنــاســـت مـــرا پـالـم اگـر جیب زمین
بـشـکـه هـا نـفــت دهــد دشـت شبـرغـانـک ما

آب ســرسـبــز کـنـــد نـخــــل بـگـلــزار و چمن
شـــوره هـــرگـــز نـبـــرد ســـود زبـارانـک مـا

تـیـشـه بـرریـشه ی مـا خـویـش زد از بیخبری
بــال پـــــرواز شــــــود آه ز بـیـگـــانـــک مـــا

شـــوروی در دل شـــب رفــت زمیهن به فغان
گــوی نـــاتــــو نـــرود کـــاش بـــه دالانک مـا

فـتـد هـمسـایـه بـه گـرداب بـلا در هـمـه عـمر
مـیکـنـد نـقـشـه بـه خـود ارض خـراسانک ما

گـرچـه ( فرخـاری) نـدارد هـنـر در خــور روز
گـــوی مـیــــدان بـبـرد جـلـوه ی چـوگـانک مـا
 
 
مولانا کبیرفرخاری
ونکوور کانادا