آرشیف

حملات تروریستی گروههای تروریستی در حالی رو به افزایش گذاشته که بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، سال گذشته مرگبارترین سال طی ۱۸ سال اخیر برای مردم افغانستان بوده است و اگر وضعیت به همین شکل ادامه یابد، احتمالا امسال از سال قبل هم مرگبارتر خواهد بود.
به گزارش خبرگزاری شفقنا افغانستان، حمله‌ تروریستی که صبح امروز در کابل رخ داد، منجر به کشته و زخمی شدن شهروندان عادی شد، مسئولیت این حمله را گروه طالبان به عهده گرفته است.
این حملات بجز کشته و زخمی شدن غیر نظامیان و تخریب اموال عمومی، باعث بروز استرس و ترس و نگرانی در تمام نقاط کابل می‌شوند. بسیاری از شهروندان هیچ جا را امن نمی دانند، چرا که هیچ جایی از تیررس تروریستان در امان نیست، بجز پایگاههای نظامی آمریکاییان. 
در سال ۲۰۱۸ گروههای مختلف تروریستی ۶۵ حمله تروریستی در افغانستان انجام دادند که اکثر این حملات در شهر کابل روی داده است.
در این حملات سه هزار و ۸۰۴ نفر غیرنظامی در این حملات تنها در یک سال کشته شده‌اند و همچنین هفت هزار و ۱۹۸ نفر دیگر طی این حملات زخمی شده‌اند که حداقل یک سوم از زخمیها دچار قطع یا نقص عضو شده‌اند.
نکته قابل توجه در تمام این حملات تروریستی این است که با وجود شعارهایی که طالبان، داعش و سایر گروههای تروریستی علیه آمریکا می‌دهند، هیچ گاه به پایگاه نظامیان آمریکایی نزدیک نمی‌شوند. 
طالبان بارها در بیانیه های خود تصریح کرده اند که دشمن اصلی آنها آمریکاست و این نیروهای نظامی خارجی هستند که افغانستان را اشغال کرده اند.
اما علیرغم این شعارها و با توجه به آمار رسمی گزارش شده توسط سازمان ملل متحد، می بینیم که اکثر کشته شدگان را غیرنظامیان و شهروندان عادی تشکیل می‌دهند.

چرا طالبان به پایگاه نظامی آمریکا حمله نمی‌کند؟
برای پاسخ دادن به این پرسش باید به دو نکته اصلی توجه داشت، نکته اول روند صلح و گفتگوهای طالبان با نمایندگان ایالات متحده است. با اینکه طالبان در افغانستان حملات خود را افزایش داده، اما از سوی دیگر با آمریکا بصورت مستقیم و بدون واسطه گفتگو می‌کند. این مساله باعث می‌شود که طالبان به نیروهای آمریکایی نزدیک نشوند تا به مذاکراتشان آسیب وارد نشود.
نکته دیگر این است که این حملات و کشتار به نوعی برگ برنده طالبان است، کمااینکه همزمان با نشست قطر، حملات انتحاری در کابل شدت گرفت و این پیام را برای آمریکا داشت که اگر منافع طالبان تامین نشود، افغانستان برای همه ناامن خواهد بود.
دیپلماسی کشتار طالبان تنها برگ برنده‌ایست که این گروه در دست دارد و از طریق همین حملات قدرت چانه زنی خود را بالا می‌برد.
از سوی دیگر طالبان می خواهد در افغانستان اصالت خود را حفظ کند و به گروههای تروریستی مثل داعش فرصت عرض اندام ندهد. از اینرو تلاش می‌کند تا قبل از اینکه داعش خود را بعنوان رقیب طالبان معرفی کند، بعنوان گروه بی رقیب و بلامنازعه در کشور باقی بماند.
یکی دیگر از دلایلی که طالبان به مقر نظامیان آمریکایی حمله نمی‌کند، اینست که پاکستان چنین انگیزه‌ای ندارد، چرا که پاکستان بخوبی میداند جنگیدن با آمریکا نه تنها سودی برایشان ندارد، بلکه خسارات جبران ناپذیری را برای آنها در پی خواهد داشت.
در سالهای اخیر گروههای تروریستی به کشتار مردم مشغول بوده اما شعار ضدآمریکایی داده اند. آنها بخوبی میدانند که در افتادن با آمریکا مساوی است با نابودی کامل خودشان، بهمین دلیل و طبق یک قانون نانونشته نه اینها به آنها کار دارند و نه آنها به اینها.
جالب اینجاست که آمریکا هم پس از ۱۱ سپتامبر با شعار مبارزه با تروریسم به افغانستان آمد، اما در عمل هیچ مبارزه قابل توجهی با این گروههای تروریستی نکرد، چه اینکه در برخی موارد به مدد تروریستان داعش آمد و در بسیاری موارد اگر هلیکوپترهای آمریکایی نبود، داعش توسط نیروهای نظامی افغانستان نابود میشدند. 
نیروهای نظامی خارجی فقط تامین امنیت منطقه حفاظت شده خود را بعهده دارند و هیچ گاه برای مبارزه واقعی با تروریستان به خط مقدم نبرد نمی‌روند و این مردم عادی و سربازان ارتش و پلیس افغانستان هستند که تار و مار می‌شوند.
از سوی دیگر دولت افغانستان توان و قدرت امنیتی و نظامی تقابل با تروریستان را ندارد و در برخی موارد این گروههای تروریستی هستند که در زمینه اطلاعات از دولت جلوتر حرکت می‌کنند.
گروههای تروریستی برای انجام یک حمله تروریستی، وقت و هزینه صرف می‌کنند، تا حمله شان به نتیجه برسد، از اینطرف ادارات ذیربط امنیتی که سراسر درگیر فساد هستند، قادر به جلوگیری از این حملات نیستند.
نکته دیگر اینست که طالبان و گروههای تروریستی در سالهای اخیر توانسته اند مخبرها و جاسوسان زیادی در بدنه دولت را با خود همراه کنند و بهمین دلیل پیدا کردن نقاط ضعف دولت آسان و شناسایی تروریستان سخت است.
گفتگوهای صلح و انتخابات ریاست جمهوری از جمله مسائلی است که بر تشدید حملات تروریستی اثر می‌گذارد؛ چرا که در هر دو مساله طالبان مدعی دخالت هستند. در گفتگوهای صلح یکطرف مذاکره را طالبان تشکیل می‌دهند و در انتخابات هم معتقدند بدون وجود آنها هیچ حکومتی قابل پذیرش نیست.