آرشیف

ایــدوستِ من! سُخن با تودارم شنو! دمی
بگـــذار!هوای کِبروحسد،کاوست ماتمی

گشتی مخاطبـــم،ز دلِ صاف وبیغرض
زانکه به سرهـــــوای تو،از مِهر دارمی

این قلب واین ربان ،واینهم کلام خوش!
برهرچه آن بلاست،خُـــــداراچه مرهمی

داروی دردهاست،همــــین مطلب نیکو
گرسَخت گویمت،بحقیقـــــت که میرَمی

گرحرفِ من،مطابقِ آنیک مزاجِ توست
زان خوانِ طَبعِ تو،چه لِــــذّت ببُــردمی

اینجا،انیس ومُشفق وهِمتّ بکارِ ما ست
کاین خصلت ،ازازل بُــودبراصلِ آدمی

زآنعِشق وآنصداقت وزآنعِـــزّوزآنشرف
تاآخرین رَمَـــق،بتوای یــــار؛گُــفتمی!

عِشق ازازل،بخاطرمِهرو صفای توست
حاشا !که آنــفریب،زخنّـــاس خوردمی

ایّام روزگارتو،درین نقطه ای مــــکان
گرورشکست ترا،می دان! که بیرحمی

زیراکه،شکرِخالــقِ خویشت نکــرده ای
پیوسته ، درتـــلاشِ همان سیم ودرهَمی

¨¨
خوردی فریب آنچه که،شیطان نموده است
آنخُلــقِ بدکُنشت،تــــرا ساخت گــژدمی

نیش میزنی چوعَقرب،ومَسمُوم کُنی توخَلق
این خصلتِ طبیعتِ توست،گنـــده اِشکمی

بس جمع مردمی ،که زغم خورده خونِ دل
سویت نظرچگونه کُـــــنم،چون تو بیغمــی

مُستضعفان ،که چاره نــدارند دراین جهان
آن رِزقِ شان قُــــــلوربُــود،ودانه گــندُمی

شُکرِخُدا(ج)،که رازِقِ مُــطلق یگانه اوست
ورنِه کسی نـــــــداده قـــلورت، وبمُردمی

ای نوردیده ام! که صُحبت غــذای ماست
ازصُلح تو بگـــــو!،که دارد چه عــــالَمی

امواج قَـــــهرِحــــقّ،ندارد نظیرِ خـــــود
نامش نهـــاده اند بدُنیــا ،ســـونـــــــا می

چاپان،بحــالِ خویش هـــــنوز نیامده ببین
این، درسِ عِبرت است عزیزم!تومیفهمی؟

این جنگِ میهنیئِکه ،مــارا خـراب کــرد
تاکَی !خـــــــون مردم و مِلّت بخــوردمی

سرگشته روزگـــــارِ،همین مِلّت ووطـــن
مارا،فضای صُلح نیـــــاز است یکـــدمی

گُفـــتار ،بس شنیدی وچیزی نکرده ای !
مشغول ِخوردنِ همان آشِ خــوش طَعمی

سازی بهــرکُجا وبهرکس وهر زمــــان
ازخودنظر،بکُلّــی نــداری تو ای عمی!

ترس ازخدا(ج) نما!ومترس از سپاه غَیر
گـــردون ستایشت بنمایــد، چــوبیوهمی

دردا وحسرتا !که تو افــتی بـــــدامِ غَـــیر
آندهـــریان،شده خَصمت تو خود گُـــمی

ازحَـــقّ وعَــــدل وحقیقت،سُخـــن بگو!
برعکس آن توهرچه نمایی ،که مُجرِمی

ناگَــه تو رفتنی شوی،زین دارِپُرجفـــــا
گرنامِ نیک از تو نمانـــــــد،چوشلغمی

اَهـــــم از همه!که برتوسزا وجــزا بُود
آن بِه که روزِحشر، تومنجملهِ اکــرمی

این ماجرای درد وبـــلا،ازبرای ماست
شُکرِخــدا نمـــوده،صبوری کُنی کمی

آنلُطف وآنشفا،ز پی دردوآن غـم است
خواهی تویافت شفا،ازآن بوی شلغمی

بس نعمتیست بدَور،که قدرش نکرده ایم
بین دانش وعمــــل ،ترا ساخت عالِمی

ازدستِ جهلِ خود ،تورهایی نیافـــته ای
درآن کویرِخُشک،نه چشمه است نه یمی

سـودای تو،همیش به سر داشته ام ولی
چون بادِ صرصری،تودراینصَحن میدَمِی

کِبروغـــروروکینه وآزوحَسَـــد ،چکار؟
شرط وفاست ،که زیستنِ تو شُد مردُمی

بس من گُــهربدامنِ خودچـــیده ام،زاشک
ای چشمِ پُرزنَــم !که خــــوابت ربودمی

این سرنوشت ماست،دراین چرخِ روزگار
زآن عالمِ غیابت و آن غیب،چه دیــدمی

چون آمدی زغیب وعدم،رازدرکجاست؟
پویـــــنده شو!عزیزِدلـــم1،تا که وردَمی

هرچه سُخن زتوست،درایندل چه حَکّ شود
(خشنود)شــود دلــم،که منجُــمله دوستَمی

***
عبدالکریم(خشنود هروی کهدستانی)
مورخه 01-09-2012م
شهر کییف اوکرائن.