آرشیف

2014-11-17

مولانا کبیر فرخاری

صــدف آبستن از طـــفل گهــر بار
خـــذف زایــد به بستر طـفل بیمار

شود حرف ار برون، بر دل نشیند
مگو صاحب هنر حـــرف دل آزار

بـرون آیــد کــلام ار نیشدار است
کـشد مــوشــی ســر سوراخ دیوار

سخن پیرایه گیر است از تلطف
به رغمش کی سزد بر گوش گوشار

زمین گــیر است پند تــند ذاهــید
فــلک پیــما سـت وعـظ نرم ابرار

بیان مطلب ار تلخ است خوامیست
شکـــر ریــزد زبـان پخــته گفــتار

مــبر بیهوده گــو در روز روشـن
ــ متاع کس مخــر هرگز به بازار

تعــفــن خیــزد از گــند دهــانـــی
ز بویش مــی رود هر دیو در غار

نــداری ســود از دســتار تــزویـر
نه یــرزد کید و شیدت بر خریدار

نظــام زنــدگی را خوب زشتیست
بدست اری اگر شمشیر و کلــــدار

نمی شــرمی ز مــحشر گـاه انسان
ز خــود بیرون کنی تنبان و شلوار

کجــا بــر دل نشیند یاوه خــوانــی
ز لفـــظ بــی نمــک ایــی به گــفتار

نــدارد گــر سخــن شور و نوایــی
نمی دارش به کس یک لحظه اظهار

پســند کــس نــیایــد یــاوه بافــــی
نمی بینی که میخ است در بن غار

ز باداران خـــود حـــرفــی نگــوید
اراجیفش چــو گـــاوه مـــاده دمدار

بــروی دفــترت افتـــد نگـــــاهی
نیابــد از تــوکـس شعـــر نمـک دار

بنوشی اب اگر از چشمه ی (فضل)
نگــردد چرخ گــردون از تـو بیزار

عروس شعر (فرخاری) بنازد
بدیع بافد لباس نــو به اشعـــار