آرشیف

تقدیم به روح پرفتوح استاد بزرگوار گل احمد خان مدهوش که عمر گرانبهای خود را در راه تعلیم و تربیت فرزندان وطن صرف نمودند.

تــــورفتی در رهت ای یــــــار گریم
نه یک بـــــار بلکه برتکـــرار گریم
تـو بودی ثــروت و گنجینه ی مـــــا
کنون در کــــوچـه و بـــــازار گریم
تو رفتی اوســــــتاد بــــــاوقـــــــارم
یتیم در ســـــایه ی هر خــــار گریم
هنوز در دیده ها جای تو خالی ست
بــــــرایت از دل افگـــــــــــار گریم
بهـــــــار آرزوهــــــــایم تـو بــودی
ورفـــــــتی در قفـــــــایت زار گریم
قفس تنــگ است بر جـــان اسـیــرم
زدست گــردش روزگــــــــار گریم
به پـابوس مــــزارت مهـــربـــانـــا!
چه در شام و چه در اسحـــار گریم
غــــبار غم نشسته در بســـــــــاطم
صــــدا تاریک و چون بیمار گریم
به پاس دست گـــــــرم و نــازنینت
همیش ای مرهم و غمخـــوار گریم
زچشمم روشــــــنایی رخت بربست
بسی بــا دیده ی بیـــــــــــدار گریم
سرود مکتب و زنگ معــــــــارف
کنون خاموش بود، زین کـار گریم
ضیایی تشنه ی جـــــــام تو بـــاشد
یقین تـــــا لحظـــه ی دیــدار گریم
 
6/8/1389 کابل