آرشیف

یکی از جمله مشکلات عمده و بزرگی که دامنگیر اکثریت جوانان ماگردیده است، همانا خود خواهی و خود نمایی و یا به عبارت دیگر بگوییم عزیزان کرامی عدم فرهنگ همدیگر پذیری بوده و میباشد. اکثریت ما جوانان به این باور هستیم که یگانه سخن درست و معقول سخن ما بوده، یگانه راه مستقیم راه ما بوده، وما فرشته صفتان از اینکه سخن ما منشأ الهی دارد به هیچ وجه اشتباه نمیکنیم، عجیب کاری. زمانیکه نظر و مفکوره ای شخص و کسی مورد پسند ما قرار نگرفت، درحال محکوم به غلط بودن میکنیم. یعنی ما مهر و تاپه یی بدست داریم که اگر جانب مقابل با ما همفکر نباشد، درحال برچسب نظریه و مفکوره ای تو اشتباه است را به پیشانی اش میزنیم. 
مثالهای بارز این موضوع را در رخ نما فیس بوک نیز میتوان مشاهده کرد. مثلا از جوانی بنویسد بهترین تیم فلان تیم است، بهترین ورزشکار فلان ورزشکار است، مؤفقترین شخص فلان است، زیباترین مکان و جا فلان جا است. وغیره…. اکثر مایان این مفکوره را مخالف دید و نظریه ای خود دیده آنرا غلط پنداشته و محکوم به اشتباه نموده حتا ساعتها با وی جرو بحث میکنیم. درحالیکه میتوان گفت، دوست عزیز من به خودت و انتخابت احترام دارم؛ اما من طرفدار فلان شخص، ورزشکار، تیم…وغیره هستم." چون بهترین و معقولترین راه و روش همین است. از سوی دیگر ذوقها مختلف بوده و آنها مورد بحث قرار نمی گیرند.
عدم همدیگر پذیری یکی هم حین جر و بحث با دوستان پیش می آید. مثلن زمانیکه دوستان راجع به موضوعی دارند جر و بحث میکنند، اغلب کسان در صدد آنند که طرف مقابل را باید مغلوب کنند و نظر و مفکوره ای خود را به وی بقبولانند. درحالیکه هدف جر و بحث چنین نیست. اگر حین جر و بحث ما به طرف غالبیت و مغلوبیت موضوع بنگریم، همچو یک کار جر و بحث نه؛ بل، جدل میشود. از سوی دیگر ما در حال انجام کدام مسابقه نیستیم که باید یکی از طرفین مغلوب گردد هدف جر و بحث همانا تبادل افکار، نظریه و دیدگاه بوده و در صورت درست بودن یکی از دیدگاه طرف مقابل میتواند آنرا بپذیرد و اگر نپذیرد هم مشکلی نیست.

اما اکثر ما جوانان چی می کنیم؟
بدون داشتن معلومات کافی و درست به شخص جانب مقابل میگوئیم که، سخن و حرف خودت اشتباه است، ما در مکتب خود چنین خواندیم، در خانواده چنین تعلیم یافتیم، در محیط خود آنگونه دیدیم. جوان عزیز، خودت درست فرمودی، اما به یاد داشته باش که طرف مقابل نیز مراحل خودت را طی نموده است. در همچو یک حالت باید احساساتی حرکت نکن و عقل خود را به کار انداز و اگر سخن و نظریه ای جانب مقابل درست باشد آنرا بقبول. به یاد داشته باش که با انجام چنین کاری از هیچ چیزت کاسته نمیشود.! برعکس معلومات و دانش ات بیشتر میشود.
دو سبب مهم عدم همدیگر پذیری عبارتند از نادانی و قبول نکردن حس مغلوبیت! یعنی کسانی دست به همچو یک کار میزنند که یا دانش شان کم است و یا هم اشتباه بون سخن خود را یک نوع گناه و شرم بزرگ به خود شمرده و با خود میگوید که" این سخن و نظریه ای من چطور اشتباه میباشد!" ویا میگوید که" مردم خواهد گفت که سخن و دیدگاه فلان شخص غلط بوده" و امثال آن. از اینکه ما در یک جامعه ای سنتی مثل افغانستان بزرگ شده ایم، خواه نخواه زیر فشار جامعه قرار گرفته و کاری نمیکنیم که در نزد جامعه به شکل مغلوب قرار گیریم. چونکه شهروندان همچو جوامع به این موضوعات دقت بیشتر به خرچ میدهند. در نزد این مردم غیرت و شرم بجا و بیجا همه حایز اهمیت میباشد.

دوستان عزیز!
ما باید از بزرگان خود که کشور را به این حالت خراب رسانده اند، درس گرفته لج بازی و عناد بیجا را رها کنیم.. چونکه یکی از جمله مهمترین سبب ویرانی افغانستان همانا نبودن حس همدیگر پذیری در بین بزرگان و رهبران بود. آنها همه در فکر آن بودند که "صاحب، رهبر، زعیم، بزرگ و افتخار این کشور باید من باشم" هیچ فردی از آنها نگفت که تو لیاقت رهبری را داری بیا تو ویا فلان شخص دیگر باید رهبر و بزرگ ما شود. اگر آنها همدیگر پذیری میداشتند، امروز کشور ما گل و گلزار و ما نیز یک ملت مترقی و متمدن میبودیم ودر این حالت بحران اسفناکی نمیبودیم.
پس اگر خواهان یک آینده ای خوب و درخشان هستیم، باید که حس همدیگر پذیری را به خود راه دهیم. این مفکوره را که گویا اگر من سخن و نظریه ای فلان شخص را قبول کنم، همه بالای من میخندند ویا من نزد وی خود را کم و کوچک احساس میکنم را از ذهن خود کاملا پاک کنیم.
به امید اینکه ما جوانان فرهنگ همدیگر پذیری را در بین خود رونق دهیم و این را نهادینه کنیم تا شود برای دیگران ما الگوی بهتر شویم.

#جوانان_امید_نسل_ترقی_و_نسل_تعالی.
 

نویسنده عبدالقدوس ثاقب مسئول نهاد اجتماعی جوانان امید ولایت غور.