آرشیف

در قدم نخست شهادت شهدای که به خاطر تحقق عدل الهی و آزادی از هرچه  اسارت رزمیده اند به خودشان تبریک و با خانواده های شان صبر جمیل و اجر عظیم از باره گاه الله بی نیاز بنده نواز تمنا دارم.
هفته ای شهید به هفت روزی هفته ای گفته می شود که درین هفت روز از شهدای جهاد و مقاومت یادبود به عمل می یاید و از کار کردها و رشادت های شان یاد می شود. نفس این کار " یاد آوری کردند از خاطرات تلخ و شیرین گذشته" ستوده نیست، اما اینکه در پشت این کار چی دو کان نیرنگ، بر تری فروشی و خود کامه گی قرار دارد کاریست نهایت ناپسندیده  و نا عاقلانه.
بادرک این همه نا پسند کاری، که مجال ذکر مو به مو آن نیست به هم دیاران مظلومم که در دیار محرومم زندگی می کنند و توانی برای دفاع از خواست های برحق مردم خویش دارند، پشنهاد ام این است:
1: بیاید از ملی اندیشی که سالهاست  هیچ نفعی برای مردم ما نداشته دست بر داریم  و سعی کنیم در تجلیل از چنین روزهای فقط از خاطره و یاد بود آنانی بگوییم که در بین مردم خود بودند و برای آزادی مردم خود مردانه رزمیده اند و سر به درگه این و آن خم نکرده اند.
این کار جفا به حق هیچ شهید و هیچ فرمانده ای نستوه ای دیگر ولایات  نبوده و نیست. در دنیای سیاست نادیده گرفتن و کوچک شمردن، بزرگ ترین دردی است که می توان به طرف مقابل خود کامه داد، یعنی همین که طرف مقابل  خود کامه احساس کند که مردم دارند به امر و نهی آن بی تفاوت هستند و برای ارزش هایش اهمیت نمی دهند از قهر و غضب در پست اش تقریبا پاره می شود. این بهترین فشاری است بر آنانی که مردم غور را از جمله نفوس های سر به کف و ارزان قیمت خویش فکر می کنند. 
می دانم که ارباب رعیتی در غور به نقطه اوج خود است، ولی حرف من به جوانانی است که آزاده می اندیشند و آزادی اندیشه و عمل دارند. اگر توانی برای مبارزه آشکار  و جود ندارد، می توانیم از طرف شب ها با پاره نمودن عکس های بیرونی عدم رضایت خویش را از ملی اندیشی، بی سود و بی فایده اظهار بداریم و این کوتا ترین را و کم مصرف ترین رای است که می توانیم با اندک زمان و کم ترین توان انجام اش دهیم و مهم نیست که با مشوره کی و چه گونه فقط هریک مان در حد توان خویش کاری انجام دهیم.
2: به جوانان و بزرگان که اراده مستحکم برای رهای مردم خود از زندان طبعی جغرافیایی، شب های تاریگ و عقب نگهداشته گی از سیاست های این ماتم کده هستند، و در فضایی مجازی با چنین شعار های دارند مبارزه می کنند؛ پشنهاد می کنم که عکس پرو فایل خویش را به جایی مزین ساختن به عکس های که دوکان رنگ و ریا کاری شده، و از نام شان استفاده سو می شود اجتناب ورزیده و  بهتر است به رنگ کاملن سیاه، و یا هم همان تصاویر خود و یکی از اقارب خود که شهید شده است درست و پسندیده است.
سالهاست ما با شعاری عوام فریبانه ی ملی اندیشی داریم رنج می کشیم و در حوادث مختلف کمتری کسی را با مردم محروم و مظلوم خود هم صدا یافتیم و همچنان در هفته های شهید کمتر مردمی را یافتم که از شهدای مردم ما در مراسم شان و در مطالب شان یاد کرده باشند.
 تا چی وقت ملی اندیشی و اطاعت از فرمان دیگران وظیفه مقدس تنها مردم غور باشد؟

غوری های گرامی !
 پرچم داران تاریخ عدالت و برابری!
آیا شما یک شهید و یک شخصیت مجاهد و نستوه نداشته اید که از شما در دیگر ولایت ها یاد شود؟
آیا شما در زمان جهاد و مقاومت سنگرهای شکست نا پذیری در برابر روس ها و طالبان نداشته اید؟
آیا خون شما از آب است و خون دیگران خون سرخ است که شما مجبور به یاد آوری از رشادت های آنان هستید و دیگران را از یاد کردن نام شما عار می یاید؟
آیا شما هیچ قربانی و فدا کاری که ارزش یاد آوری را  داشته باشد نداشتید؟
و صدها آیا های دیگر که باید خود تان بیندیشید و خود تان پاسخ بدهید!
این چی جفای یست که گروهی از مز دوران کودن و نافهم دارند برما و  شما تحمیل می کنند؟
بیاید کمی بیندیشیم و عاقلانه تر تصمیم بگریم و به یقین که سر نوشت ما بستگی به تصمیمی دارد که می گریم.

لطفن کمی بیدار  و هوشیار باشیم!
بزرگواران عزتمند! کوچک ترین کاری که می توانیم انجام بدهیم این است که حداقل عکس هیچ بیرون ولایتی را به پروفایل خود نمانیم و هیچ شهید بیرون ولایتی را بر تر از شهدای ولایت خود ندانیم و اینکه یکی فرمانده بود است هیچ دلیلی بر بر تر بودن شهادت اش نیست و همه مسلمان هستیم و می دانیم که انسان ها همه درپیش  خداوند انسان هستند و از موقف یکسان بز خور دار هستند. بر تر بودن انسان ها نزد الله متعال تنها پرهیز گار بودن شان است و از کجا مطمین باشیم که یک شهید گمنام ما بر تر از هزار شهید پر شهرت و پر قدرت نباشد؟!

با عرض حرمت : نثاراحمد کوهین 
17/6/1396 کابل – افغانستان.

نوت : امیدوارم که از پاشیده نویسی های من مطلبی را که می خواستم بیان کنم فهمیده باشید،