آرشیف

منظومه ای زیر با تقلید از شعر پر محتوا و دل انگیز شاعره توانـــــا و دوستداشتنی همه، محترمه عزیزه عنایت سروده شده است،امیدوارم که مورد پسند این مادر مهربان و دلسوز واقع شود:

 
————————————————
شور توهرکجا رسد،چون نـــــــــورِ آن دُ عا رسد
بر دل بیــــــــنوا رسد،برکــــــوچه و ســـرای من
مبداءتو چه روشن است،انجام تو،بی مَحَــن است
افغانستان آنــــــــوطن است،عاقبت او پنــاهی من
ما در با وقــــا ر تویی،د ر انتظــــــا ر یار تویی
غمــــــــخوار و برده بار تویی،شایق اولیای من
در این جهان چو گوهری،بر موءمنان توخواهری
عشق ما را تو مَــــظهری،بشنو دمی صـــــدای من
راز نهفتـــه در دل است،گُـــفتن او چه مُشکل است
زیرا که پای در گِــــــــل است،عاشق روستای من
صدقه ای آن زبان خوش،بُــــرده زمن گوش وهوش
زآن طبع من آمد بجــوش، غُلغـــــُله در فضای من
آنهمه جرح ودرد و سوز،میشود از دلت بـــــروز
مرهمی نیست تا هنـــــــوز،تاکه دهـــــد شفای من
لاله وگُل و بُلــــــــبُلی،شاخه ز بــــــــاغ سُنــــــبلی
ای بخُدا تو مُقبِــــــــــــلی،عــفو کــُناد !خُـــدای من
شیفته ای آن خصا ئلــــت،دل شده است چه ما ئلت
این دل و جان حمایلت،لـــُــطف شما ست حیای من
ایدُختـــر افغــــــانزمین!،ای خوبتـــرین و بهتـــرین!
تو همچـــو عُود و عنبرین،ای معنـــــوی غذای من
هرچه آلام است رفته گیر،دانم که نیستی خُرده گــیر
در این کمان تو همچو تیر،دل هدف است رضای من
آن خُلق نیکت آشناست،گفتار تــوچه خوش دواست
درنیمه شب دست بردعاست،حاجترواست خدای من
منجمـــــله یاران تـــــو ام، هـــمعهد وپیـــما ن تو ام
دائـــــم بفـــــرمان توام،سرکرده ای ســــــودای من
در کشتی یی طوفـــــانی اش،ما جمله ایم قربانی اش
ایــــنراکه تو میدانی اش،ای قُــــــلزُم و دریای من
آنچه عنا یت از تو هست ، زآن نیستنم گردیده هست
این هستیم گـــــــــــردیده مست،ایشاخ گُل رعنای من
خالقِ ما وتو یکیست،وز خاک وگِــل مارا سرسشت
حُکم شرف از کــــودکی است، گر بشنوی ندای من
از دل گریخت اوهـــــــــام ها،تو نه قــــدم بر بام ما
دیگر نما نـــــــد آلام ما،ای ساغــــر ومینــــــای من
خشت بنــــای این محیط،گــــه منقبض شُد گه بسیط
مرد بایــــــدش گردد حــــدید،ای خواهر زیبای من
 این قُلزم ذوقم بجوش،زآن گُفته هات  کآمد بگـــوش
هردوی ما انــــــدر خُـــــروش،تاچه کند فردای من
بهــــِر تو خــــواهم از خدا،نعمات ارضی و سماء
بــــوده ام دعا آن وَالضُّحی،ای نکته ای شیوای من
تیر کلامت چون شهــــا ب،تیزی چشمت از عــُقاب
با سوز خــود کردی کباب،کی داشته ای پروای من
نه نه غــــــــــلط گفتم چنین،ای مونس وای نازنین
عِلم خُــــداست حَقُ الـــیقین،بر جمله این معنی من
اندر جهـــان تو شهُره ای،دُرّو صدف را مُهره ای
خواهـــم بگیرم بَهره ای، خاموش نشد غــوغای من
آن نغمه های عشق تو،هستـــــند دلیل صِـــــدق تــو
آنچه حــــلال است رزق تو،مرآت توست نمای من
جـــلوه گری تو هــــــرکُجا،وز ما نهان گشتی چرا؟
در دل فتــــــــــاد این ماجرا،ای نازنیـــن لــیلیِ من
نیست مرا فــــکر شنیع،این بشنو هرچه سریــــــع!
لایق تُست عــــلم بدیع،توصیف تُست امـــــلای من
مانَـــــد زما این یادگــــــــار،لُطــــفی نما یا کردگار!
هیچکَس راماءیــــــــوس مدار!وِرد توو شبهــــای من
ما زآنوطن دورگشته ایم،هم خـــوارومهجورگشته ایــم
چون زخم ناســــــور گشته ایم،  وای من ،ای وای من
این دیجوری چون تنگنا ست،هرچه آمد ازدست ما ست
خوب است که این دارُالفناست،کَی کَس کُند اغوای من
هرچه که هست بُگذشتنیست،پوشیدنیست یاخوردنیست
آنکس که ماند برگو که کیست؟باالّـنوبه است افنای من
یاد عزیزان همـــدم است ، بــر زخمِ ریشم مرهم است
دور از کنار هرچه غم است،ایقصّه ای گــــــویای من
هر مُشکلی رنجت دهـــد،وز شش جهت پنجت دهـــــد
آخـــر ببین گَـــــنجت دهــــد،ای آهـــوی صحرای من
این قیـــل و قــــالِ من کُجا؟رنگ و کــــمالم از کُجا؟
آن مـــاه و سال من کُجا؟بیمقصد است انشــــاءی من
ســـــوختم وساختــــم در جهان،کَی آید این اندر بیا ن
صد معضله است انـــــد رمیان،بین قامتی دولای من
تدلــیس کُجا باشـــد همین؟،چونکه حقیقت اینچـــــنین
دل گشته است برتـــو رهین،ای غُلــــــغُلِ مینای  من
از تلخییِ این روزگار ،دل گشته است بس بیــــــقرار
پــــژواک شُـــــــد م درکُــــهسار،ای لولوء لالای من
خـــــواهم رفاه مِلّتـــــــــَم،گـــــویــد زبان  به جُرئتــم
آمد بجــــــــوش این غــــــیرتم،آلام پذ یر دُنیـــای من
این شورنمک بر زخم ریش،کرده بسی دلهــــا پریش
رحمی بکُن بر قــــوم ِ خویش،زنجیر تو بر پای من
چون آن نمـــکسا ر هرات،گــــر دیده باشی درحیات
خـــــــوبان او شاخ نبات،اولیا ء اوست مــولای من
دردِ وطـــــن و مِلّتــــــــم ، رهـــــــــنمو د به غیرتم
این ا فتخـــار و عِــــزّتم،لُطفِ خــــُداست همرای من
ای مـــهرویـــــــانِ کِشورَم!،من بَهــــــرِتان سخنورم
زان جنگِ زشت دربدرم،خــــــرابه گشت قُراءی من
شاهـــــدِ حا ل هر یکَم، از غــــــم کفـــــید این دِلکــَم
زین سر فتـــاد مندیلکَــم،بی سر شده ست کلاهی من
نومیــــدافسردن مبـــاش!،در زندگـــــیی پُرتـــــــلاش
هرچند هست او دلخراش،بوده ست سدید این راءی من
زاری کُــــــنان گــــویم سُخن،پندی شنید ی زین دهن
گُلهــا  تو چیدی زین چمـــن،ای زُهره ای زهرائ من
آه ازجگربیرون شده ست،چشم ازپی اش جیحون شده ست
دانم که دل میمـــون شده ست ،چون بشنوی نـــــوای من
با آن (عزیزه )خـــواهرت،(خشنود !)توگفتـــــــی رازها
آن ذ وق عشقــــــش یا ورت ، ا ین نُسخه  واِمضای من
—————————————————————-
 
عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی
مقیم شهر کییف –اوکرائین،16-05-2011میلادی.