آرشیف

—————————————————–
دل همیـگـوید بــمــن،خــواهــــــــم دمی غـــوغــا کُنــم
نا لــه هــا از ســر بگیــرم،شـــــــورشی بـر پــا کــُنــم
طــا قت از دست رفته است ،جای وی است پژمردگی
د ر میــا نِ خـــــلق عــالــــم ،این خویشتن رسوا کــُنــم
منکــه دیــروز از عــدم پیـــــــدا شُدم،در این دیــــــا ر
در تـــــــلا شِ آنـــشُـــد م، تا چــاره ای فــردا کــُــنــم
صُـبـح ِاُ میــدم به پیش است،وآن شام تار انـدر میـــا ن
همچــو مجنــون ،عُمــر خویشم وقفِ آ ن لیـلی کُــنـــم
طــاقت از دستــرفتــه راگُفتم، چــهــا خواهی کـــُنا د!
گــُفت :خــواهــم در دوعــا لــم،رازتـــو افــــشاء کُنــم
ذ رّ ه از خــا کـم وآب،چـون آن کویــر خُشـــکیـده ا م
لاله ای داغــــــــدیــده ا م ،من ر ُخ سوی صحرا کُنـــم
بــرمن از آن ابر رحمت، قطـــره بارا ن میچـــکــــــد
پس از آ ن با اشک خود ریز،هــرطرف دریــا کُنــــم
نــظـم در افــکار خـــــــویشم داده ام،تا بــر دهــــــــد
ترجــــمان راز عشق است،هدیه اش اهــداء کُنــــــــم
انفعــا ل در پیش چـشـم ، از بـــــــــودنِ غفــلت بُــود
خــواهـــم این بــارِ ثقــیل را یکسـره امحــاء کُنـــــــم
بر جَــهَــم از شـــش جــهت ، یابــم جهــا ت ِ دیگری
تـــرکِ دُنـــیــا جـویم و آن قصــّــه ای طــــــــه کـنم
این جهــا ن ا ست پُر زاصوات وخیمی جــا نـــکَـــن
همچـو صُـورِ پــُرزخـوف،شـوربر قــُلّـه ای بابا کُنــم
تا ب این را کس نـدارد،میبـــُر د هـــوش از بـــــد ن
من کــه وامــق گشته ام،یــاد روی عُـــــذرا کُنــــــم
چــون وَ زَ د آن باد صرصر،روی این خــاور زمین
من غـــــــبار ار ض اویـــم،ره ســوی بــالا کُنــــــم
بس خــرابیــهابـــــد یــــدم،در جــهـــان پــُر فســا د
طــاقتــی من طــاق گشته است،تـــرک این دُنــیا کُنم
سوی اصــلِ خـود روانــم،مشــعــلِ راهــم بکـــــف
هرچــه از ظـُــلمت که بینـــم ،در رهــم خُـنثـی کنــم
در صِـــراطَ المُستقیــم،من راهـــــی یی در بــار ا و
نزد حقّ خواهم شفاعت(محمد ص)،زابن عبد الله کنـم
اُمّتــانِ خالصش را ،ا و دوست میــدارد به جــــــا ن
مِهــر او در دل نشستــه ،جــان بَــرَش اهـــــدا ءکُنم
عُـمر ها ، شُـــد صــرفِ آن پُر غفلتی های زمـــا ن
وقــــت آن آمــد ،بحـــالــم ذ رّه ای پـــــروا کُنــــــم
راز هــا در سیــــنه دارم،گُفتنی ها ش در پَی ا ست
گــر خـُدا خـواهــد، فــدای سمــع هرخــوانا کــُنـــم
ا و سمــیع است و بصــیر در کــرده های بنده ا ش
درخــورآن وصف ِ او،وِردَش بــدل بــرجــا کــُنــم
بــاغــبا نی مــــیکــنم،در بـــــــــوستان وصــل ا و
از هـــریوا قــصد آن یک مســجــد الاقصی کُنــــم
لعل و ریحــا ن چیــده ام ،از شاخســار برکتــــش
بهــرِ او من خــرمن از آ ن ســـُنبل و رعنـــا کُنــم
عَطــرآگـــــین گشته است اینــــم،مـــشام نیکـــفـا م
ا نتخــا بِ رنگ را،من آن یکــی حُـــمراء کـــُنـــم
 زآ ن میِ حــُمــراءکه آرد خــوش خــُمـار دائـــمی
نفــرت از این یک جــها نِ مــادّ ی و اشـــیا ء کُنـم
سـوز و ســا ز این حـیاتم،بشــنــویـــد اقــوا لِ من!
آن خُــمُشی را شکســـتم ،شور دِل احــــیاء کُنـــــم
مـن کیــم ؟: گویای حرف قــلبِ حَــنّـا ن شــــریف
کـــوه پیکر مـوجهایش،آن صــفات انشــآ ء کُنـــم
قـُــلـزُم ِ عشــقم، ندارد تاب و طاقت این جَــهــا ت
هـرچه آ ن تلخی و شوریست، خواهَمَـش حلوا کُنم
گـَــــنج حــرفی در درونِ کــا نِ پُراغــــنا ی مـن
بینیــاز ی خـاصّ اوست،از ا و من استغناء کـــنم
شــاد ی آرد حــرفــها ی ذِکــر او انـــد ر ســـرم
ا ین زبا ن و قــــلب را،من بهــر ا و شــیدا کُـــنــم
هرچه آیــد برسرم ،یا در براست از لُـطـف اوست
زانکــه با عُــجزمــــوهبت را،هم ازاو استدعا کنم
یـا غـیـا ن بس دیــده ام،این انزجارو کُـلفـَت است
زلــزلـه در تن فــگنــدم،رخنه در ســُکنـی کُــنــم
کی قــرار آیــد بدل،شــورِکه جوشــــد در ســرم
یاد اسـماعیــل نمــودم ،فخـــردر اضـــحــی کُنــم
در طــربگــا ه عبا دت ،این سجــود و آن رکــوع
درهمــین قــُـربِ سعا د ت ،دیـــده بر آشنــا کُنــم
محـو گــردم همچو ســا یــه ،در دیــا ر آ فتــا ب
همچو مهــمان نزد او،آهـــــــنگ ظِـّـَل الله کنـــم
دل بـُـریـــدم از هـوا ونَـــفس این دُ نیــــای دون
گـوش خود سوی سـروش غــارکی حُــرّ ا کــُنــم
میشویم مخمــور و مست ،از همان بوی وصـا ل
در همـان جمع عـــزیزا ن می در صهبــا کُــنــم
خــلق عــالم هست گــرفتار هوای نَـفسِ خویــش
دوستدا رحرف حــقّ را هـرکُجــا پیــدا کــُنــــم
سُـست عنصُـر تو نبودی ،ایدلِ پــُر حُــرمتــــم!
افتــخاربرصــانعت، من حــُکم او بر جــا کُنـــم
بیـــــدلان را، او بـــداده جــرئتی حرف دُرُسـت
عــُذ رِخود در روز حشر،با ایـــــزد دانــا کُنــم
همندیمان !چون شنیدید حرف من ،بــازارنیست
تعبیرآن فاصلحوا،من درسوره ای شوری کُنــم
این عبارتــهــا ،کُجــا مضمون هرگــوشی شود
شرح این،چون صورتی این گُنبد خِـضراء کُنم
سوخته دل(خشنود!) چها کردی،تویی آنحقپرست
هرچه خـواهــم کرد و کـرد م،بهــرِالاالله کُـــنــم
——————————————-
 
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مقیم شهر کییف-اوکرائین
مورخه 18-04-2011میلادی…