آرشیف

بسمه تعالی 

  

 

سرخورده

                           منفعل

درمانده

                تنگدل

افسرده

              دردمند

با انبوهی زغصه و اندوه در درون

سویی تو آمدم

شاید برای دفعة آخر.

 

من ا ز شمارِ کیستم ، آه ایخدایِ من

اینقدر رفت و آمدنم بهرِ چیست نیز؟

حیرانم از عقوبتِ فرجامِ خویشتن.

 

این بند را برسمِ رهایی تو برگُسل

و این آفرینه را

کاو هست پایبندِ هزاران امید و بیم

یک مژده بخش زود

من در حصارِ خستة افسرده گی و یأس

                                                               محصور مانده ام

آه ای خدایِ من

دانی تو نیک تر

من در میانِ این همه آلامِ تلخِ تو

                                                    مجبور مانده ام

 

در این پگاهِ روشن از این ورطه زود تر

با روشنایِ  مهر

از مهرِ بارگاهِ معلایِ پاکِ خویش

بر اندرونِ تیرة من یک زمان بتاب

تا من

و آن "من" که در من است

غرقِ درخشش از تو شویم

                                          ای امید بخش!

 

 

کابل- 26 سرطان 1389