کجا در کشـــــور غمدیده ی ما نوبهار آید
که بلبل باسرود ارغنون بر شاخسار آید

ندارد خامه ی بال پرســــتومژده ی نوروز
خرام مرغ خوشــبختی نوید مرغزار آید

بهار از آســــــمان برجای باران تیر میبارد
زپاکستان بما سوغات توپ و انتحار آید

برانگیزد جهان کهنه از خواب زمســــتانی
به پای دل کمند زلف سنبل تابدار آید

درخت پیر میپوشـــــد لباس نوجوانی را
سرود دلکـــش قمری و گلبانگ هزار آید

نهال ارغوان گیرد شــــــفق را در دل آتش
به آغوش پری پیکر نســـیم بیقرار آید

بریزد ابر اگر آبی به کام تشــــــنه ی دریا
صدف از قطره ی نیسان زگوهرباردارآید

درفش لاله میبخشد به کیوان جامه ی رنگین
کمان رستم از گردون به گوشش گوشوارآید

زمین از فرش سقلاطون دهد برآسمان کوکب
وشـــــبنم برعروس باغ شب آیینه دار آید

چو موسی کلیم الله به سوسن صد زبان بین
به فرعون همچونیل آهنگ نرم آبشــار آید

دهد بردخــــــــتر انگور آب زندگانی را
به پای شوکتش هردم نگار گلعـــــذار آید

ببینی ارغوان ســــــرخرو در دامن آمو
توگویی آتش زرتشت هامون را شعار آید

ززلف یاسمین گیرد به دستش نرگس شهلا
ببزم قطره نوشان بادوچشم پر خمار آید

شرنگ تلخ را ریزد بکام دشمن انســـان
بهار آید, پیام آید, خدای روزگار آید

زعمر کوته ی گل گریه دارد در چمن بلبل
که گل خندد دلیل رخت بستن زین دیار آید

شهید خفته ی میهن که بالینش سیه خاکست
چراغ لاله صحرا چو شمعی برمزار آید

گریز زاغ میبینم زباغ و گلشن دوران
به کاخ بوم در بومم تذرو اسفندیار آید

خزان من بهار آرد بگیرم راه انسانی
نظام خردوانیها به (فرخاری) چه کار آید 

مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور کانادا