آرشیف

ز روزن های کور کلبه من
سرانگشتان خورشید
دریغا سخت سرد است
به روزن های کور کلبه من
دریغا آسمان یک زهرخند است
و پهنای شفقها
ز روزن های تنگ من چه تنگ است
 
این را بار ها تکرار میکردم
و آن را میفشردم روی عمق سرد آیینه
تا یکروز دیدم
درون آیینه یک شمع میمرد
یک رویایی می آزرد
یک جنگل درون دوزخی میسوخت
و یک شیون همی ترکید و میگفت
وجود سرد از تست
نگاه کینه ورز و تنگ از تست
تو خود در دست هایت خار کاریدی
و بر گوشت دروغی ریختی بی باک
 تا از اضطراب و مرگ بگریزی
و لیکن باز دردیوار هایی خویش زندانی
 
تو ای آهنگ نا هنجار از گورت برون آ
برون از جسم سردت آسمان آبیست آبیست
سراسر در شفقها
فروهشتست گیسو هایی خورشید
ولی هرگز نخواهی دید
تا من در تو مدفون
                       تا من در تو بیرنگ
                                               تا من در تو گمنام
تمام این دیر خسپیدم
درون جسم گل آلود و سردت
و ماندم
چو رنگ کم بها در پیش چشمت
و یک رسم معلق رویی دیوار
 
مرا برکن و بشکن
که من هرگز نخواهم بود در دنیایی معکوس
                                                  در دنیایی بد اخم
                                                                    در دنیایی پر اشک
برون آ
مرا در شهر خواهی یافت
 
 
عبدالله فرحمند
کابل
حوت – ۱۳۸۷