آرشیف

خیالِ قامَتش را خامه ام اندر نظربِشکست
بَجُز مویی نمیابی اگر اورا کمر بِشکست
 
هُمان نا آشنایِ سَنگدِل با طرز گُفتارش
دلِ بِشکسته ای بِشکسته را بارِ دیگر بِشکست
 
زبان خویش را در عهدُ وپیمانِ تو می بندم
نه گویم بر فلک حرفی اگر صد بار سر بشکست
 
وفا هرگز نَکرد«راعی»به عهد وقول و پیمانش
زبانِ خامه اش در بزمِ «کمیابم» گهر بشکست
 
دلی بیدست و پاوبیکس وتنها و مِسکین را
یک ویکباره ، بی پُرسان«ثنایم»بیخبر بشکست
 
زمین و آسمانت را فلک هر گز نمیخواهم
اگر روزی مرا دَربِ قفس پیش نظر بشکست
 
دلِ بِشکسته ای فرهادِ ما از دَستِ تنهایی
بَیاد عشق شیرینش سرِ خود با تبربشکست
 
زِ دستِ جاهلان و ظالمانِ خانه ویرانگر 
هزاران شاخه ی نورسته ی علم وهنرنشکست
 
درو دیوارو باغ و گلشِ زیبای میهن را
غلام و نوکرِ بیگانه گانِ بی پدر بشکست
 
شود روشن تر از روزِ جهان دُنیایِ تاریکم
هُمای بخت اگر برمن درِشمس وقمربشکست
 
سکوتِ ظُلمتِ شبهای تارم را پس ازعُمری
صدای دِلکشِ مستانه ای مُرغِ سحربشکست
 
نمایم خانه ای ویرانه ای جانانه را اباد
اگرفرقِ مرا «جوهر» فَلک با مُشتِ زر بشکست