آرشیف

بـرد بـه صفحه سخن از ره ی وقار انگشت
زنـد بـه بــام فلک کـوس گرد گار انگشت
 
شــود بـه سـفـره ی پـیـغـمـبری بـذاق هــنـر
گــر الــتیـام دهــد زخـم یـار غـار انگشت
 
به زور بازوی خود میوه خور ز باغ جهـان
نمی رود به ره ی خویش بی فشار انگشت
 
تــو خـواهـی خالی شود خـطه از غبار کدر
بـزن بـه تـیـره شـبی در دل شـرار انگشت
 
هــزار زخـم خـورد ـپهـلویـم زخـنجـر فــقـر
جـگــر خـراش شـود نـاخـن فگـار انگشت
 
سـرت بـه حـلـقـه رود در محـیط تـار زمـان
بـری بـه دامـن هــر زلف تـابـدار انگشت
 
چـو پنجه ی کـه زنـد رستمم بـه فـرق عـدو
نـــزاد مـادر گـیتـی بـه روزگــار انگشت
 
حـکـایـتی ز مــن آرد بــرون زخـاک سـیـه
چــراغ روشـن مــا بــرسر مــزار انگشت
 
رود بـه فــرق فـلک نـاز مـن بـه فـخـر بلند
بــه دفـتـری بنهـد شعـر بـی غـبار انگشت
 
بـه واژگـونـی ایـن چـرخ سفـله پـرور دون
کـند بـه پـاس ادب جـان خـود نثار انگشت
 
بـه نـوک سـوزن اگر بخیه می برد به حریر
دهــد هـدایتی از صدق دل بـه تـار انگشت
 
دلــم زخــون جـگـر پـر شـود ز ظـلم نسـیم
زنـد به هـر گـره ی موی آن نگار انگشت
 
چراغ راه تو "فرخاری" میشود به یقین
کشد ز صفحه ی دل نظم آبدار انگشت
 
 
مولانا عبدالکبیر"فرخاری"
ونکوور کانادا