آرشیف

((  زندگی محروم تکرار است و بس             چون شرر این جلوه یکبار است وبس))
نبض  گیتی  می  تپد  شام  و  سحر              هر که را زان ارج و مقدار است وبس
تا  بیا  ساید  دران  صاحب  روان                طفل  خلقت را چو گهوار است و بس
در  خم  و  پیچ  جهان   پر فسون                درس  روز  آیین  پیکار است  و  بس
عشق  می  ورزد  به  میهن فکرتم                د ر شراین خون فرخار است  و  بس
صوفی  گر  نوشد  ز مینای   میم                 تا  ابد  از خواب  بیدار است   و  بس
روز  روشن  از چه میترسی زمهر               کار  دزدان  در شب  تار  است و بس
خوردوخواب وجنگ ودعوی وستیز             درک  ما  از چرخ  دوار  است  و بس
قلب  مسکین  و یتیم  و  بیوه   زن               در  دهان  گژدم  و  مار  است  و بس
زد  به   پایم   تیشه   ارباب   ستم               در گلویم  پنجه ی  خار  است  و   بس
دزد  حاکم  ننگ  روز و  روزگار               فقر  کشور  سوء  رفتار  است  و بس
قهقرا   رفتن   ز   سیر    کاروان                بینش  اصحاب  دستار  است  و  بس
در جدال  حق  و  باطل  ای دریغ                حق  زبون  تار  زنار  است   و   بس
حق  پرستان  را  گنه  منصور وار              سر به  پا ی حلقه ی  دار  است  و بس
حاصل   فکر  تو   طالب  در وطن              فقر و رنج و چشم خونبار است و  بس
تا (عزیزی) سرکشد بیرون زخواب              خشک  و تر  تسلیم  بازار است و بس
می رسی (فرخاری) در  کاخ  فلک
اسپ فکرت خینگ رهوار است و بس
 
نوت: بیت نخست شعر که بنای قصیده روی آن قرار دارد، از ابوالمعانی (بیدل) است که جنجال برانگیز نگردد.