آرشیف

جهـان تـا ابـد تـار و تـابـان نمـانــد
زمين با چنين کاخ و ايـوان نـمانـد

من و تو اســير مکان و زمـانـيــم
بيا جان دهــيم تا که زنـدان نمـانـد

بسی رازهای زمـان مـانـده رفـتيم
چنين است رسمی که دوران نماند

سرِ خود شکستم به سنگ عـدالت 
که بيـــداد انسـان به انسـان نمانـد

بيــا تا بگــريـيـم و غـم کـم نمائـيـم
که بحــر دلِ مـا خــروشـان نـمـانـد

بيا تا ز خُـمـخـانـۀ عـشق و وحـدت
چنان می بنوشـــيم که ارمان نماند

من و تو حباب همين بـحـرعشقـيم
بيـا هيــچ گــرديـم که تـوفان نمـانـد

بـهـاری بــراه اسـت روزی دريـنجا
گل و سبزه رويد، زمســـتـان نـماند

ضـعـيـف و نـحـيـفـم، غبارِ ز خاکـم
کـه در دارِ دنـيــا تـن و جــان نمـاند

غـزلخوان چنيـن خواند شعر وفا را
دريـغـــا کـه بـاهـم عــزيـزان نمــاند

شـب بـزم ما را دمـی دان غـنـيـمـت
کـه فـــردا شـبی ما چراغان نمــانـد

گـوارا و شـيـريـن بــود دور طـفــلی
ولـی حـيـف بــادا که چنـــدان نمـانـد

شـنـيـدم کـه مـيگـفت صــدای ربـابی
که اين قصر و درگاه شاهـان نـماند

گــره بـاز بـنـمـا و دلـهــا مـرنـجــان
دل دوســـتــداران پـريـشـــان نـمـاند

درايــن آزمــونگـــاه نـيکی و زشتی
حـذر کـن کـه فـريـاد و فرمان نمانـد

فگارزاده
شهرکابل، اسد ۱۳۹۱