آرشیف

نـالـه پـر شور وسـوز بـود یک شـب در طـنیـن

                           گــوش گــردون کـم شـنـیــده نـالـۀ را ایـنچـنـیــن

محو گردیدم که این نالش گــربـیـچــاره کـیـسـت

                          ایـن هـمـه بــی تابـی ونــارامیـش زبهـرچـیـسـت

بــود آنــجـــا مــادر آزردۀ نــــابــــرده خــــــواب

                         شـرح حال داشت باخـود از سرهـرفصل و ناب

روی قـلـب داغـدارش کـودک شـیر خوار داشت

                        طـفـلـکان دیگـری هــم خــسـتـه بـیـمــار داشـــت

مـرگ شوهـر نـیسـت کــرده گـلشــن وگـلــزاراو

                          گـشـته جـاری اشـک گـوهـر بـار بـا رخسـار او

از غـم تـنهـای زخــمــی بــــر دل آزرده داشـــت

                         چهره بی رنگ و مـحـزون خاطر افسرده داشت

هستی اش را جـنـگ مـلـعــون داده بــربــاد فــنـا

                           لانـه اش گـردیـده ویـران ز آتـش جـور و عــنـا

 سر پـنــاه بـگــزیــده لابــد زیــر چـطـر آسمـان

                              طاقـت او طاق گـشـتـه از غـم یک لــقــمــه نــان

این سیه روزجاده های شهــرراپـیـمـــوده اسـت

                              پابرهـنه بهـرنانـی هــر طــرف جـان کـنـده بـود

سـعـی ایـن بــد بـخــت تــا آخـــرنــداده حاصـلـی

                           کـیـست صاحب دل که از شفغت بدست آرد دلی

از کــرم بـا وی دهــد یـک لـقـمـه نـان بــی ریـا

                         تـا کـنـد رحـمـت بـوی آن خـالـــق ارض وسما

زمـزمـه مـیکـرد بـه زیـر لـب هـمـی گفت ایخدا

                        تـومـجـیـب الــدعـوتـی ازمــن اجـابـت کـن دعـا

خـار گــردان آنـکــه داده خــانــه ام را انـفـجــار

                       روسـیه کن آنکه کرده رزق مـــردم را احـتکار

مـحـتـکــر را مــذلــت زنــدگــی  پـایـان رسـان

                       مامـریضان را دوای لـطف خـود آسـان رسـان

خـانـه جـنـگ آوران را لانـه هــای بــوم ســاز

                        سـینـه سنگیـن دلان را از کرم چون مـوم سـاز