آرشیف

صُحبتت با بیخَــرَد،آن طاقت از جا نت بُرد
همچوشیـــــطانِ لعین،آگه!که ایمـــا نت بُرد

کَودنِ مغرور،بسانِ زخمِ ناسوراست بـدان!
با فُضولی های خویش،لکّه بدامــــانت بُرد

عقلِ اورا،چون خداوندبرگرفت باعِلمِ خویش
هرزه گویی میکند و رشکِ ببوستا نت بُرد

چرب زبانی ها نموده،انتــظارعِــزّت است
بل،به اِغوا وفریب،خواهـــــد بزندانت بُرد

خشم نادان رامجو!،زانکه چوناریست ازسَقَر
راحت ازآن زنـــــد گییِ مُلکِ افغا نت بُرد

سَلب عقــــل وآن خَرَد،ازجانبِ پروردگـا ر
الحذر!آن بیکمالی!هم گــــوی وچوگانت بُرد

هرکه اودانشتراشی کرد،می دان کاحمق است
عمــداً آمالش چنین است،تافکرلـرزانت بُرد

زورعقلت کس ندارد،زانکه کلیــد قُفلها ست
گرتراگنجیست نصیب،آن سوی آرمانت بُرد

چون سُخن ازبیــخردآمدبــــدل،بایدکه گُفت:
ناله شَــو!بـــیدارشَو!تا خودسوی کانت بُرد

اینجــــهان، مملـــوزآفات حماقتهای ما ست
گرتراعــــقلِ سلیم است،رَه به اذها نت بُرد

هرکه مَرد است بشنود،اینحرفهای صافِ دل
نسخه هابایــد بجــــان،زآن شورقرآنت بُرد

کانِ معنی بوده آیا تش،نشان ازرحمت است 
سوی فردوس عاقبت با حکــمِ یزدانت بُرد

بهرِمحــوِآن جهـــالت،شـُـــد نزول آیاتِ ا و
تانگــــویی چــیزکی،بی عِلم شیطانت بُـرد

خوفِ حق دردل که داشتی،الحذراز ناکسی!
خــواب غِـفلت رابسرعت،اوزمژگانت بُـرد

خصلتِ آدم،فریبِ مکرشیطان خوردن است
گوی رحمت را نبایـــد،کاو زمیـــدانت برد

فتـــنه وآشـــوب ابلیس،میکنــد دلها خراب
تیره سازد مغـــزرا،ونــورزچشما نت بُرد

ای بشر!غا فل مشَو!بیدادمکن درعمرِخویش
بهر پاسُخ زان عملهات،نـزد سلطانت برد

هرقــدم سنجیده بردار،سوی بالا ای رفیـق!
نردبــــانِ حق ترازود،نـــزد یـــزدانت برد

فرق حق را کن زباطل،همچو فاروق اعظم
باذن حق بینی که جبرائیل،تا به آسمانت برد

ازهمان لطف اِله،یعــــقوب کَی نومیــد شُــد
بوی یوسف،عاقبت خودسوی کنعا نت بُــرد

یا الهــا!بنـــده ات را،با طفـــیل آن رســول
دِه توانایی به قلـــبش،دست بریسمانت بُرد

(خشنود)ازانجام اعمال خوداست دراضطراب
از خُـداخواهم که عشقش،ره به امکا نت بُرد

***
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مقیم شهر کییف – اوکرائین
مورخهء 02-01-2014 م.