آرشیف

 
خوانندگان عزیز این مطلب!
 آیا شما نیز این گپ را تائید مینمائید؟ اگر در شک هستید لطف نموده به این حقایق توجه فرمائید.
مردم غور بکار کردن بسیار تنومند وقوی بازو اند اما ازحیث ثروت نادار وفقیرزیرا :

1.   اگر برای خود چاه آب آشامیدنی حفر کنند باید نای سمنتی را فی حلقه به 350 افغانی خریداری نمایند درحالیکه درولسوالی زنده جان هرات فی حلقه به 100 افغانی میباشد.
2.   اگر خانه خودرا از سمنت ویا گچ پلستر نمایند باید فی خریطه گچ ویا سمنت را به 450 افغانی خریداری کنند درحالیکه درهرات فی خریطه 230 افغانی میباشد.
3.   اگر بخاطر تسخین منازل خویش مواد سوخت خریداری نمایند باید چوب را فی  7 کیلو به 90 افغانی و دیزل را فی لیتر 70 افغانی خریداری کنند درحالیکه درهرات فی لیتر 35 افغانی میباشد.
4.      اگر برای پخت وپز خود گاز خریداری نمایند باید فی کیلوی آنرا به 80 افغانی خریداری کنند درحالیکه بهرات فی کیلو 37 افغانی میباشد.
5.   هرگاه از برق دیزلی شهر استفاده کنند مجبور اند فی کیلووات 30 افغانی مصرفش را بپردازند درحالیکه بهرات فی کیلو 2 افغانی مصرف پرداخته میشود.
6.      اگر سنگ تعمیراتی کارداشته باشند باید فی متر مکعب 1500 افغانی واگر ریگ کارداشته باشند باید فی متر مکعب 1200 افغانی بخرند.
7.   هرچیزی که ضرورت خانه باشد باید بقیمت دو چند بلندتر ازهرات خریداری نمایند یا اینکه هر چیزی که بکار باشد بقیمتی خریده شود که درهرات به نیم همان قیمت خریداری شده میتواند.
8.   اگر شهر خودرا قیرریزی نمایند باید درهر دوکیلومتر سه سال وقت صرف کنند درحالیکه سرک کانکریتی هرات- قندهاررا روس ها بطول 650 کیلومتردرسه سال به اتمام رسانیدند.

ولی مزد یک کارگر روزانه دراین ولایت حد اعظمی 250 افغانی میباشد وخوراک نان عادی کارگری 100 افغانی. کرایه موتر ازچغچران تا هرات 900 افغانی وازچغچران تا کابل 1500 افغانی و کرایه طیاره 4000 افغانی میباشد که چه درکابل نفربرود وچه در هرات.
علاوه برآن تجارانی که مال عمده را وارد میکنند یا از هرات میباشند ویا ازکابل وشرکت های که امورساختمانی وغیره را به پیش می برند مستقیما درکابل وبا وزارت خانه ها عقد قرارداد مینمایند وبس.
پس دهقانی که توانائی خرید تنها یک دسته بیل را دارد مجبور است آنرا از تجار هراتی ویا کابلی به دوصد افغانی بخرد وبا آن زمین خویش را آبیاری نماید. خرید چوب تعمیراتی بیرون ازتوان خرید یک شخص عادی میباشد واگر از مهاجرت ها بهره مند شود باید غرامت عظیم بپردازد.
این همه گفتنی ها که تا اینجا بیان شد، نتیجه ارباب سالاری درغور است که والیان را بدام همین اندیشه انداخته ودراصطلاح آب را خیط میسازند تا ماهی را به آسانی بگیرند بدینمعنی که والی را ازراه مهمانی وسخنان نرم چاپلوسانه به روی دسترخان خویش می نشانند تا خدمت خویش را بالایش واجب گردانند ووی را شریک وهم یار استفاده جوئی ورشوه گردانند که بتوانند اسپ سمند جانانه خویش را بهر سرعت وتاختی که میتوانند ، بتازند. چرا که سعدی بزرگوارعلیه الرحمه گفته است: هرکه رادرسماط بنشینی   واجب آید بخدمتش برخاست.
از طرف دیگر ما مردم غور فدای پیاده روی ها، سرک های خام وپر زحمت وتاریک ماهی های یلدا مآبانه می باشیم . بما کسی سرک پخته نمی سازد که قدری راحت تر وارزان تر بسفر بپردازیم و بند برق بالای دریاهای ما نمیسازد که از چنگال تا ریکی های شب  نجات یابیم وبعوض دود بخاری از اثر سوختاندن پلاستیک ها، از حرارت برق آبی استفاده کنیم. چرا که ما با اسمعیل خان خارچشم هستیم وبا رئیس جمهوربچه خاله. به وزیران دولت آشنائی نداریم وبا تحصیل کردگان خویش دوستی. وکلای ما درتلاش سرمایه یابی اند واربابان ما درتلاش دعوت سازی ورفیق یابی رشوه. قاضی ما ازحل دعوای زمین عاجز است وپولیس ما حق فیر ودفاع از خودرا ندارد.از همین سبب است که آنچه که از خون وعرق جان خویش بدست می آوریم به یک حلقه نای ویا یک لیتر دیزل ویا یک کیلو گاز بمصرف میرسانیم تا فقط برای یک ساعت از شام گرم وراحت باشیم ومتباقی شب های زمستان را به ناله وزوزه کشیدن صبح بگردانیم.
پس با اینحال واحوال ازکجا میتوانیم از ناداری خلاص شویم؟ نخیر! رهائی ما ازچنگال فقر غیر ممکن است ودور از انتظار! ما غریب خلق شده ایم وهمراه با فقر میمیریم وما همان زمانی از فقر خلاص میشویم که دیگر زمین وآسمانی وماه وستاره ئی وجود نداشته باشد چرا که تااینها بهمین منوال باشند، ماهم بهمین فقر دچاریم.
نمیدانم که برداشت ودرک وفهم شما عزیزانی که این مطلب را میخوانید، چگونه است ؟ آیا این را به باور ویقین میدانید ویا طور دیگری؟ به امید اینکه از شما هم چیزی بشنوم.
 
والسلام
بی پرواچغچران
جدی سال 1389