آرشیف

 
 
مـولـوی دانـد ز راز مهـرو مـاه  و  آسمان      کشور دل را کـند تسـخـیر   با سـحـر  زبـان
تـوسـن  فکـرش خـرامـد تـا به اقـلیم سپـهر      مـی  کشایـد درب دانـش  بررخ  نسل جـوان
در مقـام معـرفت روشن کند  خـورشـید و مه     چـلچراغ زنـدگی   در سقـف  کاخ مردمـان
بشکند آیات ، گـیرد مغـز بـر کـار خـرد        پـوست را بگـذاشت تا رهـیاب گردد دیگـران
 
بر تـرازوی عـمل سنجـید روز رستخـیز       چـتر رحـمت را بـرد بر فـرق محشر سایه بـان
از نـیستان نـاله خیـزد مـرغ دل گـردد خموش       پر نـمی زد عـندلیب خـوشـنوا در گلـستان
بـشـنود ار باربـد بـرگـوش جـان آواز نـی         از شگـفـتی کـلک حـیرت را بگـیرد بردهـان
جـلوه ی اشعـار رنگـینش به مـانی طعـنه زد       مـیدهد شـمع  از شعـا ع آفـتاب از کفت نـان
 
عـشق را شـالـوده  مـی  ریـزد  با آیـین ادب       بر  سـریـر عـقل  بنشیند  در آغـوش  زمـان
نـزد اربـاب خـرد پـیوسـته حـکـم او روان       درد جـانکاه غـریبـان راسـت از دل تـرجـمان
در مکنونی که دارد در بغـل چـون مثـنوی       رتـبـتت  بخشد بدست  اری  تـو گـنج  شایگان
میکند روشن دو چشم تیره چون صبح سفید       زان کتاب شمس را  بگذیده اند  صاحب دلان
 
زادگـاهـش عرصه ی گیـتیست، میگـیرد مقـام        در مـیان  مـردم  دنـیا  الـی  دام الـزمـان
قـطره دارد در نهـان  دریایی  ناپـیدا  کنـار         جـلـوه  دارد د ر درون  ذره نظم کـهـکـشان
زین دبستان هر که نتواند برد سرمایه یی        عرصه تنگ است از برای کـتله ی بیمایه گان
خضر رهبین است" فرخاری " جلال الدین بلخ
چـرخ  دارد نـام آن در دل چـو  نـقـش  جـاودان