آرشیف

شايد انگيزه اعتقاد بسیاری از مسلمانان به اينکه يهوديان از نظر عقيدتی از نصاری بدترند، موضعگيری بد يهود در مقابل دعوت اسلام و رسول گرامی اسلام باشد، چنانچه اين را در موضعگيری يهوديان مدينه (بنی قينقاع و بنی قريظه و بنی نضير) بوضوح ديده می شود، بی ترديد که موضعگيری آنها نسبت به دين جديد و پيامبر جديد بسيار بد و عدوانی بود علی رغم اينکه آنها مردم را به بعثت پيامبر جديدی ـ که زمان بعثتش نزديک شده است ـ بشارت می دادند و همسايگان عربشان (اوس و خزرج) را تهديد می کردند که آنها به آن پيامبر ايمان خواهند آورد و به او ملحق خواهند شد و به همراهش آنان را ـ بسان قوم عاد و ارم ـ قتل عام خواهند کرد. گويا آنان گمان می کردند که اين پيامبر از بنی اسرائيل خواهد بود، پس وقتی که ديدند از بنی اسماعيل است کينه و حسد نگذاشت که به او ايمان بياورند. خداوند متعال در قرآن کريم می فرمايد: 
( و لما جاءهم کتاب من عند الله مصدق لما معهم و کانوا من قبل يستفتحون علی الذين کفروا فلما جاءهم ما عرفوا کفروا به، فلعنة الله علی الکافرين * بئسما اشتروا به أنفسهم ان يکفروا بما انزل الله بغياً ان ينزل الله من فضله علی من يشاء من عباده، فباؤوا بغضب علی غضب، و للکافرين عذاب مهين* و اذا قيل لهم آمنوا بما انزل الله قالو نؤمن بما انزل علينا و يکفرون بما وراءه و هو الحق مصدق لما معهم)، [ البقرة: 89 -91 ]. 
« و هنگاميکه از طرف خداوند کتابی به آنان رسيد که تصديق کننده چيزهايی بود که با خود داشتند و آن را شناختند و به صدق آن پی بردند ولی بدان کفر ورزيدند، قبلا اميد فتح و پيروزی بر کافران را داشتند . پس لعنت خداوند بر کافران باد خویشتن را به بدترین چیزها فروختند و به ناروا، نسبت به آنچه فرستاده بوديم کفر وزيدند و کفرشان تنها به خاطر دشمنانگی و ناخشنودی از اينکه خداوند ازروی فضل و مرحمت پروردگاريش بر هر که بخواهد از بندگانش نازل می کند، بود. لذا خشم خدا يکی پس از ديگری آنان را فرا گرفت و برای کافران عذاب خوار کننده و دردناکی است * و هنگامی که به آنان گفته شود به آنچه خداوند فرو فرستاده است ايمان بياوريد: می گويند: ما به چيزی ايمان می آوريم که بر خود ما نازل شده باشد و به غير آن کفر می ورزيم و حال آنکه حق بوده و تصديق کننده چيزی است که با خود دارند». 
و با وجود انکار رسالت محمد توسط آنان، رسول اکرم (ص) بعد از هجرت با آنان هم پيمان شد و قرار دادی مبنی بر همزيستی مسالمت آميز و تعاون متقابل با آنان بست و« صحيفه» مشهوری را با آنان نوشت که بسياری آن را به مثابه « قانون اساسی» می دانند که روابط ميان مسلمانان و يهوديان را مشخص می نمايد.
چنانکه اين صحيفه روابط ميان مسلمانان را نيز مشخص می سازد؛ ولی ديری نپایيد که سرشت و طبيعت آنان در عهد شکنی و تجاوز از حدود و توطئه چينی عليه پيامبر و اصحابش و پيوستن به مشرکان در جنگ با پيامبر، بر آنان غلبه کرد، تا آنجا که بنی قريظه با مشرکانی که برای نابودی اسلام به مدينه حمله کردند، همپيمان شدند. 
و به اين ترتيب بر خورد ميان طرفين گريز ناپذير می نمود که اين برخورد به کوچ کردن بنی قينقاع و کوچ دادن بنی نضير و گردن زدن جنگجويان بنی قريظه و جنگ با خيبريان انجاميد. 
آيات سوره های بقره و آل عمران و نساء و مائده و حشر و غيره مبنی بر محکوميت موضعگيری يهود و شدت دشمنيشان با مسلمانان، نازل شد، که يکی از اين آيات می گويد: 
( و لتجدن أشد الناس عداوة للذين آمنوا اليهود و الذين اشرکوا)،[المائده 82 ]. 
« و خواهی ديد که دشمن ترين مردم برای مؤمنان، يهوديان و مشرکانند». 
و در مقابل مودت و نزديکی نصاری با مسلمانان را بيان می دارد و در ادامه آيه فوق می خوانيم: 
( و لتجدن اقربهم مودة للذين آمنوا الذين قالوا إنا نصاری، ذلک بان منهم قسيسين و رهبانا و انهم لا يستکبرون)، [المائده 82]. 
« و خواهی ديد که مهربانترين مردم برای مومنان کسانيند که خود را مسيحی مينامند اين بدان خاطر است که در ميان مسيحيان، کشيشان راهبانی هستند که تکبر نمی ورزند». 
به اين جهت ملاحظه می کنيد که بسیاری از يهود بخاطر تعصب و غرورشان و گمان اينکه ملت برگزيده خدايند، از گرويدن به اسلام امتناع کردند؛ در حالی که بسیاری از نصاری وارد اسلام شدند، مناطقی مثل شام و مصر و شمال آفريقا و آناتولی و غيره… 
از اين گذشته، تاريخ توطئه های يهوديان را عليه مسلمانان ـ که تأثير عميقی در درون مسلمانان بجا نهاده است ـ برايمان حفظ کرده است.

بااحترام انجینرعبدالقادر"دژکام "