آرشیف

2015-1-1

ف ....

مــی بـــــــرم ایــــن بار عصیان را کنـون با پای لنگ

مـن جــوا ن کا کــه بود م مـی زد م هــــم چـرس و بـنگ
غــــرق د ر بـــحـــرخـیــا ل دلــــبرا ن شــوخ و شـنـگ

روز هــا تا شــا م می بــود م به فـکــر نیشه و کیـف چلـیــم
گاهـی سگـرت گا هــی پو د ر گا هـی هـم با سـیخ و سـنـگ

یا د ا یــا مــی کــه با یا را ن هــم پــیکــم د ر ا یا م شــبــا ب
روز و شب بودیم مصروف نشا ط کیف و کان و د نگ و فـنگ

نــیـــــشـه هـا کــرد م بـــه هـــنگا م جـــوا نـی ای د ریـــغ !
مـیــبــرم ا یــن با رعــصــــیا ن را کــنــــو ن با پا ی لـنگ

ر وح ا بــنـــا ی و طـــــــن آ زرد ه ا ز کـــــر د ا ر مـــــن
بـــــس که بود یــم نا شـخــول و کـلــه شـخ و جـلـتـرنـگ

الاســــف ! ای د وســــتـا ن ا ز عمــر رفــتـــه الا ســـف !
مــیــکــنــنــد نفــرت زما یا را ن مـقـبــــو ل و قــشنــگ

ثـر و ت ســر شـا ر و نــیـــروی جــــوا نــی با خـتــیــــم
د ر بـــهــا ی د ود و پـود ر یا شــــــرا ب لا لـــه رنـگ

حـســر تا ! کــز بــخــت وا ژ و ن جـمــلـه احـبـا ب مـن
مـیـخــرا شـنــد م به طعـنـه مـر د ر و نـم را به چنــگ

هــر طــــرف ا ز ما گــریـزا ن مــرد م شــهــــر و د یا ر
زا نکــه بود یــم ما خـر یف ولات و چـوتا ر و سـتـنـگ

ا ز د ر و د یــو ا ر ا فـــیـــو ن مــرگ مـیـبـا رد یـقــــیــن
میــشــوی منـفـو ر یا ران گـر چـه با شـی شــو خ و شـنـگ

زا عـتـیا د چــرس و تریا ک و هـــیــرویــیـــن- صد فــغـــا ن
سـرنوشـتم عبرت آمیز است برای مرد م با هـوش و هـنگ

تا کــــه خـو ا ن ما پـلـو د ا شـــت و چــلـیــمــم چـــا ق بــو د
کـــس نـگــفــتـی عــیــب و نـقــصـا نـم به ا لفـا ظ جـفــنگ

کـه گــشـتــم تـنگـد ســت و پـیـر و بـیـمــا ر و حـزیـن چـو ن
اهــــــل و ا و لا د م ز پـیــو نــــد م کــنـنــد هـم عا ر و نـنگ

غـــر ق بـحــر جـرم و عــصـیــا نـم نـد ا مـت مـیکــــــشــم !
ای خـــد ا ی مـهـــر بـا ن و ا ی خـا لــــق چــشـــم فــرنگ !

ضـــربـه مـیــبـا رد بـــلا ی فـــتـنــه و عصــیـا ن و جـــــر م
هــم به ا حـسا نــت نگــهـد ا ر م ز صـیـد تـیـر مـژگان خـد نگ

(ف ….)

خـــزا ن سا ل 1387 چـغـچـران

این پا رچه شــعــر د رمورد سر نوشت یکـنفـر معتاد که مدت 48 سال را د ر اعـتیا د مـو ا د مـخــد ره به ســـر برد و سر انجا م درحا لت فـقـــر و ذ لـت وخــواری توبه نا سوء کرد ود ر بستر بیماری لا عــلا ج که نا شی از اعــتــیا د به مـواد مخــدره بود در نــهــا یت فـقــر و تنگد ستی جان را به جانان آفرین سپرد.