آرشیف

مادرم خشت نخستین ریخت بـــربنیــاد مـــن       میکشد رنجی که سـازد بستــر ایجــاد مــن
دربساط زندگی چـــون آب میبخشــد حیـــات       همچوشیرین میروددرکوچه ی فرهــاد من
مادرست بربـوعــلی بخشــد مقـــام ارجمنــــد       بی وجودش کی رسدبرمهرومه کهزاد من
درجهان ازلطف خودبخشدهمایـون گــوهری       همچوفردوسی بزاد ازتوس ورکنابــاد مــن
هرچه آرم وربکف درزیرچــرخ نیـل گـــون       زان او باشـد همـــی تـــافکــرت آزاد مــن
قلب نازک رادهد برغم زشبهــا تــا بــه روز       تابرد فرسوده گـی هــا از دل ناشـــاد مــن
دردل خاک سیه اندیشه اش سوی مـن اســت       بشنود آهنگ پـــرســـوز دل بــربــاد مـــن
گرچه خوابست درمیان گورتاریک ومخوف        ازدیار بی کسی هـــا میـــرود فریـاد مــن
مادرم گوید چرا وا مــانــده یــی از کــاروان       برسکوی آسمانهـــا میــدود همـــزاد مــــن
انتظارمام میهن وحــدت مـــا و مـــن اســـت       درکمین است دوستـــانــم دشمـن جلاد مـن
دست استمگر ببند ازپشت تـاگـــردد زبــــون       میهن ویرانــه گــردد کشــــور آبـــاد مـــن
درکلام من نگنجد وصف این عالی جنـــــاب       کی ادا دارد صفاتش نظم بـی انشــاد مـــن
درخزان زندگانی نیست (فرخاری) درست
تکیه گاه خود نسازد بـــازوی فـــولاد مــن
 
 
مولانا عبدالکبیر(فرخاری)
ونکوور، کانادا