غزلی بداهه
…
داغِ داغ
….

 

به اوجِ قلّه ی قهرت نشانه ای بتراش
برای بردن فریاد شانه ای بتراش
هوای رفتن وماندن بنای نامردیست
مسیرِ سلسله ی بی کرانه ای بتراش
بسوز هر چه به قاموسِ ناروایی هاست
به رنگِ شعله ی دل تازیانه ای بتراش
به عزم دیدن شیرین اگرکمر بستی
هرآیینه تندیس عاشقانه ای بتراش
سوادِ مثبتِ افسانه های دیرین را
مدارِ دایره ی بیکرانه ای بتراش
فضای خاطره ها پُر زرویشِ جغداست
برای مرغِ سحر آشیانه ای بتراش 
کجاست بوی محبت کجاست بوی صفا
مقامِ معرکه ی عارفانه ای بتراش 
غزلسرای سرودسحر شدم دیریست 
برای مطرب ذوقم چغانه ای بتراش
هزار نقطه ی نادیده را به هم بردوز
خط عبور خدارا نشانه ای بتراش
تُرا به مستی احساس می دهم سوگند 
که شورِ شعله ی دل را زبانه ای بتراش
….

نورالله وثوق
پنج شنبه هشتم خرداد هزار وسه صد ونود وسه خورشیدی