آرشیف

جامعه بشریت خود میداندکه شخصیّت مولانای رومی،برخاسته ء مشرق زمین، ملیونها قلب پاک طینت رابخود جلب و مجذوب خویش کرده است و این هم یک مثال زنده ای از طپش قلب یکی از دوستداران او:

مظــــهر لطف و وفایی مـــــولوی !        روح پاک آشنـــایی مــــولــــــوی!
نطــق تو،زان مخـــــزِن غیب اِلـــه           در دلم شور و نوایی مولــــــوی!
غرق کردی تو مرا، در بحر خویش         حق بداند ،چه بهـــــایی مولـــوی!
من شدم َغوّاص آن بحرت بخیــــــر        عالم عشق را بنــــایی مــولـــــوی!
دل بچیده است خوشه ای ازخرمنت         دانه ای ،در مغزکاهــی مولــــوی!
تانکرد غربال کسی آن دانـــــــه را         منتظـــر بر خود کمایی مــولـــوی!
مسلک انسانی ا ت، سرمـــــشق ما          جمله ازتــو، و توزمایی مــولـوی!
شرقی و غربی ستایندت به شـــوق          این نباشد خــود ستـایی مولـــــوی!
شیوهِ فکرت ،کند سیر آن ســــــماء          اختـــری! از آن سمــایی مولــوی!
نور بخشی تو،بهر گوش و کنـــــار          گمرهان را ،قطبنمــایی مــولــوی!
خلقتی تو،از گِلی خاص رب اسـت           اینــدلم را مقتــــــــــدایی مولــوی!
لفظ شیرین و زبانت چون عســــل           بر مریضان تو شفایـــی مولـــوی!
هم شفا یابد ، عمی زان سرمه ا ت           تشنه را،تو قطـره ماءیی مــولوی!
آنکه ،عاشــق با حقیقت بوده اسـت           بیشک اورا رهنمایــی مـــولـوی !
خســـته و زار و نزارت گشــته ام           در شبِِ تار قرص ماهی مـولـوی!
هرکه خود بیــند ورا، در آئینه ات           بیسـبب ،او را نمایــــی مــولــوی!
میخورم سوگند بجانم ،ای شریـف!          بنده ء خاص الهــی یی مولــــوی!
قدرت نطــــق و بیان و شور وشـر          کرده خاصان را فدایـــی مولـوی!
هرچه گفتی،مغزآن صدق وصفاست        ازکجاست اینعقل و داهی مولوی!؟
از همان بلخ وهِری و قونیــه است         شمس را تو اِ تــّبــــاعی مولــوی !
مــــرشدِ مخلــــوق عـالم گشته ای           غمشریک اندر عـــزایی مولـوی!
هرکه پویای آن گـنج الـــــه اسـت           تو کلیــدِآن گنج خـــدایی مـولـوی!
طبــع خرسندی، ز غـــیب آید پدید           تو غبــار، از دل زدایی مـولـوی!
شرح حالِ هر یک از ما گفته ای            کور مغزان را ضیــاءیی مولوی!
سر زمینی تو صدایت میکنــــــد!           منتـــظر است تا بیا یـــی مولوی!
عصر،ماراسخت گسیخته آن عنان         ما نیا ز مند، تو حیــــایی مولوی !
قـــدر والایت، بدلهــا جا ی گرفت         تو بهــرِ مـــا ، مــاورایی مولـوی!
من چه گویم از دمِ جانبخشی تـــو          چشــمِ دل را ،توتیـــــایی مـولوی!
این لقب دادند به تو ،زآن ِعلمیت           وز همه القـــــاب،رها یی مولوی!
حکمتِ آن خامه ات،باشد  طبیب          زخــم ها را، مــــومــیایی مولـوی!
شعر فارسیت یاهمان ترکیت، جان        لشکِر عشــــق را سپاهی، مولوی!
باغ و بوستانِ تو شاداب زان قـلـم         معــروف اندر آن ولایی ، مولوی!
نگهتِ شعرت، مشامم تازه کـــرد          ساقــــی در آن خـانقاهی، مولوی!
ساقیا! زآن می بِِده یک قطـره ای          محرمِ رازی ،گواهـــــی، مولوی!
نام نیکت ،از جلال ِ دینِ تواسـت          زانکه از نــورِاعـــلایی ،مولـوی!
گشته ام باالحقّ که من ماءنوسِ تو        تو، الکسیر،کیمیـــــایی ، مولــوی!
گرچه پیغامبر نیی، داری کــتا ب         در حقیقت تو ثنــــــایی ، مولــوی!
کی رسد این عقل، به کُنه گفته هات      در ِهری ، چون آن سنایی مولـوی!
ای تو فیلیســـــوف این آئین مــا !         از خرافات تو جـــــــدایی مـولوی!
ای توعارف! مست آن جوش وخروش        در بسی قلبــــهــــا، ندایی مــولوی!
بیریــا حرفت وگفتارِ تو نـــیک           پاک طینت و با صفـــایی مــولوی!
کــاش میبودم ، کنارت لحظه ای          تو که قــلبـــــم می ربایی مولـوی!
زمــزمـه دارد، همیشه این دلـــم          همچو نی ، تو دلنــــوایی مــولوی!
م ،ز اوّل زآن محــــــمــد(ص) بوده است            میشنوم هردم ، صـــدا ی مــولوی!
م – و- ل- و-ی-در آن لقــــــــب         عشق ما را ، تو هُما یی مـــولوی!
حرف ثانی از ولایت بوده اسـت          حاجتــــــی ما را روایی  مـــولوی!
    حرف ل از لیلة القدر خواند ه ام          صوفیان را، تو  پناهـی مــــولوی!
و، ثانی  ِورد شبهـــای شماســت         بهر ما ،دُرّ عطـــــــا یی مـــولوی!
ی،زیارب،ذکراوصاف خداست          داده ای بر مــا ، وداعـی مـولـوی!
شورِ ذوق دردل فگندی ای عزیز!      همچو نــور، در دیده آیی مـولـوی!
این لقب ، بر تو بزیبد دائمــــــــا !       یاوِر آن مصطــفــــــایی مـولـوی!
رفتی وگنجینـــــــــه ات بگذاشتی        این ستایـــش را، سزایی مـولـوی!
یاد گار از تو بمــاند تا روز حشر       همچو نوِر صبحـــــگاهی مولـوی!
چه جهانیست در مزارت،حالیا؟!        زیر خاک ، تو مُشکسـایی مولوی!
مُشکبیزی همچو تو ،کََی دیده اند!        تو چون عطّار و سنایی مــولوی!
الاسف!کاین گیتی یی پُردردورنج      در َربود، سر و کُلاهــی مــولوی!
دیده ای در عُمـر خود،جَـورزیاد       سنگ زیرِ آسیــــــــایی مــــولـوی!
لحظه های زندگیست،تحلیل تـــو       بر دل و جان ،ُمقتضایی مــو لوی!
نَی نوازی، کوه و دشت داردطنین     دَوردَورم ،چون صدایی مــولـوی!
کرده ای محصور،زهرسوخسته را+ در درونم ،خوش چه آهی مولـوی!
آه تو،سوزاند خــرافات در بدن        خواهـم من هم آن رضای مـولـوی!
هیبتی گفتارِتو، چون َرعد وبرق      علم و عرفان است،غـذای مولـوی!
کرده ای تسخیر،تواین قلب ملیح       نردباِن هر هـوایــــــی مــــولـوی!
دل بخواهد تا رسد بر بام ِ تـــــو       باخدا!، ُمشکلــگشـا یی مـــولـوی!
شرحه شرحه گشته ایندل در فراق    مثــنوی ِ معنــویِِ مـــــــــــولــوی!
اَلغیاث!از هجرو فرقت اَلغیـاث !     کورِفرقت را عـــصــایی مولــوی!
در همه عالم،چه شور افگنده ای      دفع هر چه مـــاجرایـــی مــولوی!
در تواضع،فقر و هم آن زیستن       همچو نقــشِ بوریــــــایی مولـوی!
این جهان ،محتاج آن اخـتر بُود       خلق را، تو آن شعــاعی مولـــوی!
تو، طبیبی درد دونان گشته ای        غـــرق اندر آن نگاهـــی مـولـوی!
آن غــبارِ پای تو، شد ُسرمه ام        تیـره گی را،توچه ماحی مــولوی!
غوطه ور اندر نگاهِ تو شــد م          شیر مرد ی و شجاعی مــولــوی!
گر بلا آید سرِ هر بیــخَــــــَرد         جــاهلان را هم د وا یی مــولـوی!
نُخبه ای چون تو،کِه دیده است در جهان؟       فخــر نژادِ آ ریــــــایی مـولـــوی!
عاشقِ آن ذات پاکِ ذوُالجــلال        محورِ وصف و ثنــایی مـولـــوی!
مغز ِپُر شورو صفایت پُر خیال      ذرّه از نور خُـــــــدایی مـولــــوی!
(خشنــود) از گنجـت پذیــرد ذ رّ ه ای
این دو دیـــده و خــاک پای مـولـوی.
 

مورخه 07|05|2010 میلادی شهر کییف- جمهوری اوکرائین.