رنـج مـیـبـــارد زفــــرق آســمان بـالای ما
دست ظـلـمـت کرد ویران کشور زیـبـای ما
 
زاد پـاکـسـتـان چـو طفل بی پدر ازا نگلیس
تـیـشه زد بر ریشه ی ما طفل مادرگ..  ما
 
طـالب ار بـار دیگر یـابـد به میهن جای پای
روز ما یکباره گـردد تـیره  چون شبهای ما
 
تـا نـگـیـرم ســاغـری در کـشــــور آزاده ام
از گلـوی شیشه ریزد بر  زمین  صهبای ما
 
از غــم آواره گـی دارم دو چـشـم اشک ریز
بـی تـبـسـم خـفـتـه دایـم غـنچه ی لبــهای ما
 
شکوه دارد باغ و گلـشن از سموم  روزگار
تا شکوفد غنچه پرپر مـیـشـود گـلـهـــای ما
 
نـغـمـه ی سـازم بـردره بـرسـریــرنـه فلــک
میرسد بر گوش چرخ آهنگ پر غـوغای ما
 
خوشک میبینم ز لطف آب, هـامـون سـپـهـر
تـر نـسـازد ابـر گـردون دامـن صـحرای مــا
 
بـرشـود بـر بـام چـرخ ابـنـای دنـیــــای دگــر
در مغاک است جای خواب مـردم دانــای مـا
 
مـی درد قـلـب ددان هـمــــواره بـشـــارالاسد
گرچه خواند مستبد یک شوخ بی  پروای ما
 
دسـت وحـدت گـرشـود مشت گره در کـارزار
بشکند (فرخاری) دسـت دشـمـن رسـوای ما

مولانا عبدالکبیر (فرخاری)

ونکوور کانادا