آرشیف

طــالــب نــا آشــنـا بـا خــیـر و شـــر
نـیست هــــرگــز امــت خـیر البــشـر

از مسلمانــی نـدانـد جــز کــه ایــن
سـوته ی دیــن ، تیغ و شمشیر تـبـر

خــوانی گـردر گوش وی حرف خدا
کـــی رود حــرف خـدا در گـوش کر

باغــــبان دیــن اگــر گــاو خـر است
از درخـــت دیـــن نـگــیـری یک ثمر

زاده ی انــدیــشه ی باطـــل پــرست
قــاتــل حــــق ، آتــش آشــوب و شر

حــامــی دیــن دست بر شمشــیر کین
نقشه ی دیــن مــحـو گردد زین ممر

گــر که باشد حافظ دین ،دین فروش
چـــون کف دست پاک گردد از نظر

نــام نا پـاکـت گــهی گــیرد کــسی
رعشه مــی افــتد بــه انــدام بـشــر

مــی شــوی آخـــر زبــون پنـــجه ام
روزی مـی آیـی به چـنگ شـیر نــر

می کشی گاهی سر از سوراخ موش
همچــو نــا مــردان کشی تیغ از کمر

کـــور دل داری شــنا در بحــر خون
غوطــه ور در خــون انسان تا کمر

مـــاشه رفــتی بـی حــیا از نــام دین
در زمــین زد جــسم پاک با هــنر

خـــون پــاکــت را (انیسه) سنگ دل
می ممکد گــوساله چـون شیر و شکر

دخــت دانــای وطــن چــون (رابعه)
ریــزد از کــلــک هنــر پـــرور گهر

بشکــند دستــی بــسویت شــد دراز
سنگ ریــزد بــر ســرش بــام قــمر

چــون تو طـالب از چی زاید مادری
مــرغ قــدسی را شکستی بال و پر

یا کشیدی ســر ز ســوراخ زمـین
تــــربـیـت نـــادیــــده ی دست پدر

درغم این دخت (فرخاری) گریست 
تیپ دامـانش ز خــون اشــک تر