آرشیف

شرابِ نوربه رگهای شب دوید بیا

فلک به شانۀ دل رنجِ بیشمارم ریخـــــــت
به پای آبله هادسته دسته خارم ریخــــت
به دل زداغِ جگردردِبیقرارم ریخـــــــــت
زبس بدامنِ شب اشکِ انتظارم ریخـــت

گل سپیده شگفت وسحر دمید بیا

توئي که خنده کنی درجهانِ خاطرِمـن
توئي که شعرشوی درنهانِ خاطرِمــن
زتوشگوفه کندارمغانِ خاطرِ مـــــــن
شهاب یادِتودرآسمانِ خاطرِ مــــــــن

پیاپی ازهمه سوخطِ زرکشید بیا

برآن ستمگرِ خونریز خود،صنم گفــــم
حدیثِ جوروجفایش به صدرقم گفتــــم
به دل شکایت او،هرچه بیش وکم گفتم
زبس نشستم وباشبِ حدیثِ غم گفتـــم

زغُصررنگ من ورنگِ شب پدید بیا

کسیکه دل طلبش میکندهمان که توئي
به جُزتونیست کسی لایقِ بیان که توئي
زپرده هاشوی بیرون دمی نهان که توئي
به گامهای کسان میبرم گمان که توئي

دلم زسینه بیرون شدزبس تپید بیا

زعشقِ روی توجان گشته ازجگربیزار
بیاکه تابکنم بررُخت نظر یکبـــــــــــار
کنون که مُرغِ اجل پانهاده دردلِ زار
به وقتِ مرگم اگرتازه میکنی دیــــدار

به هوش باش که هنگامِ آن رسیدبیا

درختِ مِهرووفا میوه های شرین داشــــــــــت
بسی بهارچمن غُنچه های رنگین داشــــــــت
به پیشِ پای توگل دسته دسته نسرین داشت
نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشـــت

کنون که دستِ سحردانه دانه چید بیا

به کُنجِ سینه مرا رازهای بسته توئي
به باغِ گلشنِ مِهرم،گلی خُجسته توئي
به (جوهرِ)سخنم،گوهری نهفته توئي
اُمیدِخاطر«سمین»دل شکسته توئي