آرشیف

 

به استقبال از قصیده ی غرای استاد فضل الحق ( فضل) الگوی شرف و انسانی به این مطلع:

دلم از هجر یاران سرد و خاموش
چو ایام زمستان سرد و خاموش
 

به میهن لطف احسان سردوخاموش
چراغ چــرخ دوران سرد و خامـوش

شکسـت آیینـــه ی نامــوس کشـــور
بدست نامسلمــان ســرد و خامـــوش

بگیــرد رشـــوه هر بی آبـــرویـــی
روان در پشت شیطان سردوخاموش

بـدزدد قاضـــی نـــان بینــــوایــــان
برد درزیر دندان ســرد و خــامــوش

زدست دیـــو ظلمـــت در شبسـتـان
بگرید بیوه پنهــان ســـردوخــامـــوش

یتیم از فرط غـم افتیـــده درخـــاک
به پای ابر حرمان سردو خــامـــوش

چراقاضی خـــورد مــــال یتیمـــان
به رغم حکم قرآن ســــردوخـامــوش

بسودند سرمه بـــرمنقــــار بلبـــــل
نوای مرغ خوشخان سردو خـامــوش

اگرشیخم سرود حـق بـــه منطــــق
بخواند نزد نـادان ســردوخــامــــوش

چومنصور ارکشد نقش انــاالحـــق
فتد بردارو زنـــدان ســردوخــامـوش

روی بـــرزیـــرتــــیغ انتحــــاری
بگولعنت به دزدان سرد وخــامـــوش

زسردی گل بریـزد ازغــــم ودرد
پروبالش به گلدان ســردوخـــامـــوش

صدف زاید به بسترطفــل گـــوهر
بگیرد آب نیسـان ســردوخـــامــــوش

زممسک بردهان (فرخاری) گاهی 
ننوشد آب حیوان سـردوخــامــوش 
 

مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور، کانادا