آرشیف

در اوضاع و احوال امروزی که سر نوشت کشور بر بُلبرینگ روزگار می چرخد ، غیرحاضری های متواتر ، مکرر و غیرمسئولانۀ بعضی اعضای پارلمان ،آنهم در تصویب قوانین و تصمیم گیری های مربوط مصالح ملی، به یک معضل شرم آور و ننگین تبدیل گردیده است . بطور معجزه آسا اعضای پارلمان حضور بهم رساندند ، نصاب شان تکمیل شد و یک فیصلۀ تاریخی نمو دند(البته با مخالفت چند وکیل بزرگوار) : « وکلای که دورۀ کاری شان ختم می شود یعنی و کیلی که ناوکیل می شود، مادام العمرمستحق ربع معاش فعلی اش ( ماهانه حدودپنجاه هزار افغانی) با دو محافظ مسلح ، پاسپورت سیاسی و بعضی امتیازات دیگر می باشند که از بنیاد دولت بگیرند و مانند شیرمادر برای ایشان حلال باشد » .
آفرین شان که نگفتند چهار برابر معاش فعلی ، درانصورت کدام مرد بود که جلو شان را بگیرد ( زنده باشی شهر بی پرسان من). این قصه سری دراز دارد ، دو محافظ دایمی یک وکیل ناوکیل، طبعاً باید از اشخاص نزدیک شان(خسرزاده و یازنه ) باشد ، لهذا وکلای محترم ، یازنه های وکلای محترم ، خسرزاده های وکلای محترم ، مادام العمر از خزانۀ ملت باج گیرند و تاج سر مردم باشند ، طبعاً سناتوران انتصابی ، وکلای شوراهای ولایتی ، وکلای شوراهای ولسوالی ، تمام وکلای ادوار گذشته (که سری قاضی کل نکرده اند) طور منصفانه ، مشمول این مصوبه و مستحق همین امتیازات هستند. اعضای پارلمان ما ناز های زیادی بر مردم فروخته اند که یاد آوری آنها درد سر است و گندیدن فیسبوک .
بلی هموطنان عزیز ! شمارا به خدا قسم ، از قالب یک عقل سلیم بگوئید که این فیصلۀ پارلمان چه تعریفی دارد ؟ یک افتضاح تاریخی ؟ باج گیری ؟ قلدری ؟ شارلتانی؟ کور خواندن ملت؟ غارت و چپاول؟ نشان دادن کلۀ گرگ؟ و … ؟
 

مبری گمـان که گویا به خـدا رسیده باشی
توز خود نرفته بیرون به کجا رسیده باشی؟
(بیدل)