آرشیف

2015-3-25

عزیزه عنایت

صــدای نــالــۀ درخــون تـپیــده
مــیـان وحـشتــی میشــد شنیــده

یکی بـا چـوب میـزد پیکرش را
دیگـربا کفش میکـوبید سرش را

نگـاه هــایــش بــامیـد مـدد بــود
زهرسوبرسرش سنگ ولگد بود

نبــود مـردی سپر گردد بـرایش
رهــانــد جــان او بهــرخـدایـش

زدنــد آتش وجـود نـازنـیـن اش
گرفتنـد ازکفش جان شیرین اش

بـیـا فــرخـنـده بـنگــرازغـم تــو
بـه هـرجا گـریه است و ماتم تو

زخـونـت سـرزنــد لاله فــروان
توخود لاله شدی ای دخت افغان

مـگــرکـم بــود لالـه دربهــاران
که ازخون تو رنگین کرد دامان

شقــایـق وار رفتــی درجمع گـل
ببــالــد ازتـــو دایـم شهــرکـابــل

درایــن فصل نــوو نوروزعالم
چـه دلـهـا می تپد بهـرتـوازغم

دلـم تنگ است ازجــورزمـانـه
خدایا این چه ظلم است وفسانه

مگـرسنگی نهادی جـای قـلبش
که آتش زد به جان آن پریوش

(عزیزه) اشک میبارد چو نیسان
زمـرگ جـانگــدازدخـت افغان