آرشیف

آه عالم ســـوز من تا آسمان پـــر میکشــد
ظلم هایت را مصور روی هـردر میکشد
 
تا کجـــاهـــا میـــرسـد میـــرود فـــریــاد من
فاش گوید که بشـــر از تو چه برسـر میکشد
 
آتش سوزان تو نه خشک را ماند نه تـــر
شکر دارد ز آتش آنچه که مجمر میکشـد
 
اصلیت از دست دادی و نجابت هم که مــرد
دیو گردیدی از آن ناکامی گـــوهـر میکشــد
 
از تمدن های تو چه میــرسد این روزگار
ناف تا ناف زمین در سینه اخگر میکشـد
 
در هوای سروری صدکفر وعصیان میکنی
رنج تبعیض و نفـــاقت شیخ اظهـــر میکشـد
 
ای که میگوئی خلیفه هستی ازسوی خــدا
درد نا فرمانی ات را فقه جعفــر میکشــد
 
ای مـــریـــد پـــاپ واسقف راهب دین مسیح   
از جفـای کی جهـــان ناله ز دل بـــرمیکشــد   
 
ای نماد هستی تا کی تار جنگ و ستیــــز
ناله ام ظلم تـــرا تـــا دب اکبــر میکشـــد
 
پاسخ "محجوب ساحل" را بــده ای آسمان
تـــا بکی افتـــادگــان داغ سمتگــر میکشـد