آرشیف

فضل الحق نازم تـرا، یاد ازغریبان کرده ای
دردِ چـشـمـان مـرا، نا دیـده درمان کرده ای
 
از فـقـیـرِ بـیـکـس و کـــویِ دیــار خــویـشتـن
بارِدیگر«فضلِ»من پُرسان وجویان کرده ای
 
زره را با زَرنـــوازی هـای خوداز لُطفِ حق
آشـنــایِ بــر درِ جــانـــانِ خــوبــان کرده ای
 
شرطِ دوستی را بجا کرده« فـضـل احمد» ترا
همچوشیرو شیرمَردان عَهدو پیمان کرده ای
 
بـا کـمـال و فـضـلِ خود ای مردِ دانایِ زمان
لُطفِ خود را دایـمـا بـر مـا نـمایان کرده ای
 
بـارِ دیـگـر بـا چـنین اشعـارِ زیبایت«فروغ»
واقعأ در جـام غـورم سـخـت توفان کرده ای
 
بشـنـو امشب ای «ثنا» فـریاد قلب خسته را
گـر دعایِ یک دمـی بـا چشم گِریان کرده ای
 
بیتِ زیبایِ «فروغ» را نقلِ قول کردم بخوان
گرچه بر قتلم چنین فـرمان فـراوان کرده ای
 
(هـمچـواسـمـاعـیلِ عِشقت ای بُتِ بیدادگر)
(جـوهـرت بـاتـیـغ جوهردارقُربان کرده ای)