آرشیف

 
Ø گور نامرادي
 
تو مرا به دار بزن
             بي كوچه نباش
تناب سياه را بردار
يا از سر ِبام خود را
           بنام كسي خاك كن   
 
مرگ برمن
بوكس خجالت نوش جانم باد
بي دريغ از مرگ
زنده سواري ميكنم
با تيشه ً خيالم
سبيلي آدم ميتراشم
و با اندوي ظلماني
در پس كوچه سياست
مثلي يك مُشت ابر غُرغُر دارم                                                                                                                                                                                                        مرگ بر من
بوكس خجالت نوش جانم باد
تا يك سال در وجدان كسي بندم
به من نگاه كنيد
قيافه ام تلخ ، تلخترين قيافه
               هوشم ، هواسم
تنم پاركنگ ِ آدمهاست
كو وجدان
              تنم نم ،ايمانم كم
واي مُلك ِ نيمه آفتاب زدهَ ما
 
مرگ بر من
بوكس خجالت نوش جانم باد
وباز فرارم شد
        تا  دامنهَ قطب بلا
زو زو ميكرد مرزنشين
شبيي توله هاي كوچه
براي من
لهجه كاغذ پيچ بود
مرگ بر من
بوكس خجالت نوش جانم باد
   ………………….
 
    
Ø تابلوي اجل
 
كم مانده
چه بگم تك تك كم مانده به نيم شب
و منم كه جسمم بيدار
روحم احساس ميكند
        پايان قسمت چندم زنده گي را
و ميسوزد مرا
               غمهاي موميايي شده
و كسي نيست كه شكست فاصله ها را
               به تارهاي اتومي بدوزد
و تابلوي اجل را بعد از قرنها كسي
          برسر كوچهَ شب آويزان كند
تا هر طفلي چون من
                 به دنبال تو نيفتـد
كي گفته بچه غريب فرزند خدايه
باز حرفي تكراري و
             منكه خود را ليلام ميكنم
تا چهار پاه ي شوم و
بجاي علف تو را بخورم
كي گفته بچه غريب فرزند خدايه
………………………
 
Ø هركه دختر باشد
دور از مُلك وجود
         محله ي ساخته اند بنام خشونت
هركه دختر باشد به شوهر ميدهند
سايه ها را به تير ميزنند
براي آدمها هم مترسك ساخته اند
                    واي به حال كسيكه
كسيكه براي من و تو حرفي دوستي بخرد
    …………………………
 
Ø آسمان دروغين
ميبينم آسمان لبهايت
      اسيري رنگي شده
            رنگي كه بايد پاك شود
رنگي كه ميبازد
             نقاب پوشيدهَ رويت را
رنگي كه تلميسش بجاه ميگذارد و
            فراموش ميكند خودش را
رنگي كه از جنس نم است
و رنگي كه شبيه گُل كاغذي   ‌ ‌
      به غُلغُلكهاي زمانه ميماند
و رنگي كه در سرزمين خيالت
آسمان دروغين ساخته
      تا بر بهانه شب
           ماه ي تو را بدوزدد
   ……………………
 
Ø اخمهَ موج
غزلي ميسازم به چشم سياه ي تو
به كس نگو كه ميفرستم براي تو
حال نوشته ام به حيرتي قناري خويش
تا مــرغ دلـــم بـــپــرد به هـواي تو
هـرشـب به شـبـيي دريـا مـيخـندم
كه تويي اخمهَ موج و ناخداي تو
عمريست زبوي صبح شنيده ام و بعد
از دور دورها آمده ام به پناه ي تو
دل به تو ميدهـم و غزلـم تويي تو
جانـم بگـير جانا روحـم فــداي تو
شـــايد امـروز يا بعد خـزاني آيـد
وه كنون بهاراست بگو كجاي تو
ما مُرديم و نيامدي به اين سرشت
دانم كه تو مرگ نداري بخدا مرحباي تو
………………………………………
 
Ø ميبازم و باختم
آتش گرفته همه وجودم 
ترك ِ خويش كرده تارو پودم
ازاين ظلمت دوراني
ميبازم و باختم رو به ركودم
نميرسد كس به بحثم
گويا نيستم و اصلاً بي نفسم
ديگر آهگي آزادييم شكسته
بيخود شده در پي باده و جرسم
 
شبم به تنهاي گذرد
چه لحظه ها كه از من ببرد
كو به كجا مانده ستاره ي
سپهرم ز كي ستاره بخرد
 
چه بگم ز دردِ مهر و حريم عاطفه
كه از او نام مانده و قيافه
همه مهر شوند ز وقتي بودن
خاك كه خاكيست كو مشك و نافه
 
به بزم روآراي تو قبله من همين باشد
به شام سياه ي تو گفته من چنين باشد
به انكار نه انكار كه رسمي كفرودين باشد
آخـــر چه كنم زتو كه نام من امين باشد
   …………………………….
 
قدر ِ خنده هايت
خسته ام از ابر ِ دل انگيز شب
بسكه باريد ز راه ام چه عجب
نميخواهم باران ،باران جدائي
بگوبرند ابرها ميمانم در تنهائي
نقش چهرات را تقليد ز مه ميكنم
در ظُلمت اين شب خوده تبه ميكنم
هربار ز بخت خويش غمين و ميرنجم
قـدر ِ خـنده هايت را ذره،ذره ميسنجم
بخود خنده داده فريبم ميدهم
دواي كشتنم را به حبيبم ميدهم
آخر چه كنم به من بيا و بنگر
با رقص چشمت همه دوبيتيم را بخر
……………………………..
 
Ø مجذوبِ ترحم
يك روز صد حرف در دلم گُم بود
چونكه تارو پود وجودم همه خُم بود
با انديشه شب بودم در ديدهَ كاروان
تا دم صبح نواي صحرا آميخته ز قـُم بود
يكي ديدم اندر ميان محمليان هامون
دست بر دوشم زدو مجذوب ترحم بود
زمن از عشق خواست تاكنم وعده ي
دلم خواست و ندانستم او ز مردم بود
كنونكه ز وعده ي من دوري كند او
شايد كه ضميري هدف مان هم بُم بود
سپهر ناليدو گريه كرد مابعد به وعده ما
سيلاب روز بعدش ز باران سرشوم بود
به جاي غنچه و گل دگر روئيد خارها
بستن پيوند از اين به بعد همه خُم بود
………………………………
 
 
 همكوچهَ عياش
در گلويم لب به لب ديباچهَ افحاش بود
حُسن من آئينه داري باغچهَ پرخاش بود
سوختيم و بساختيم اندر چالي فلك
آن زمان تاريخ مان همكوچه عياش بود
……………………………….
 
مارك ِ سال
از وحـشت و د حـشت لال زده ام
به انگـشت شهادتـم خـال زده ام
مـحروم زآب و مفـتوني تخـيُـل
عمريست كه زين مسير بال زده ام
شـــدم آخــــر و نيـست بـنيادم
قسم است كه به خود چال زده ام
هر لحظه ام سنگين و محصور ِ دراز
شايد عمر ِ وقت را مارك سال زده ام
………………………….
 
در پاه ي هوس
ديدم كوه ها پُشت كوها
             راه نميدهند به كس
ديدم زُلال چشم تو را
           سر ميزنه به هر كس
ديدم كه شبنم گلال و ريواس تنم
       اشك بهار خريده در پاه ي هوس
ديدم كه مرغ خيالم در چشم دوشينه
      پرزده مُرده بر روي قفس
ديدم الهام داغ و فريب رويت
        كه بُرده من و برگوشهَ جرس
…………………………….
 
ز نام شاهرِ ِ ما
سرچشمهَ هريرود ز كوهسار ماست
        تاريخ اين ملت ز نام شاهر ِ ماست
وطن ز نام تو سرزنده ام ز دنيا
       كه جام غور ات نشان و افتخار ماست
……………………………….