آرشیف

گلبدین حکمتیار رهبر حزب اسلامی در درگیری های تنظیمی بعد از تخریب، قتل و کشتار مردم بی گناه کشور و خصوصاً کابل مصلحت مغاره نشینی و دور ماندن از دید عام را ترجیح داد. مغاره نشینی آقای حکمتیار تنها به مبالغه فعالیت تالیف حدوداً صد اثر علمی از وی خلاصه می شود.

در این مدت زمان؛ هیچ کس از اوضاع و احوال، مرگ و زندگی و خوب و بد آقای حکمتیار آگاهی نداشت. دولت و دشمنان اش او را گاهی به پاکستان اقامت می دادند و گاهی محل زندگی اش را در یکی از دهکده های ولایت کنر تعین می کردند. هر دو در حالت ممکن/شاید بود و هیچ کس از معلومات موثق اش به این اصل نمی پرداخت.

طرح وداع آقای حکمتیار با غار/مغاره ها و ادغام مجدد با حکومت با تبلیغات سوژه ساز دولت و توقع بی پایان ملت برای رسیدن به صلح، عفو عملکرد گذشته و آبادی برادرانه کشور همگان با آقای حکمتیار استقبال گردید. ولی همه آرزو ها هرگز برآورده نشد و مسیر خونین کشتار هرگز متوقف نشد.

مردم توقع داشتند که آقای حکمتیار با آمدن اش به کابل، از مردم کابل معذرت می خواهد. بخاطر فراموش شدن کرده های گذشته به خانه شهید صلح، قهرمان ملی…! دعا خوانی می کند و در نهایت کینه و عداوت گذشته را فراموش کرده و مردم را در انسجام، وحدت و اتفاق نظر دعوت می کند.

سخنرانی های جانب دارانه، تاخت و تاز بخاطر بدنام کردن شهدا، موقف های متزلزل، تبعیض و تعصب زبانی…! برای مردم یادآور جنگ های است که از طرف آقای حکمتیار بخاطر تخریب کشور سازمان دهی می شد. با این سخنان هر کس؛ مرگ پدر، اشک‌یتیم و آه بیوه کابل را بیاد می‌آورد.

تغییرات که در شخصیت آقای حکمتیار رونما گردیده است همانا باورمندی به اصل ارزش گذاری روند های دموکراتیک و مراجعه به آرای عمومی و انتخابات شفاف، حضور در رسانه ها بخاطر افشای حق و راز، انتقاد با راه اندازی تظاهرات های مسالمت آمیز و موقف گیری مخالفت با اوضاع از طریق برگذاری نشست خبری…! می باشد که این خود هم دستآورد قابل ملاحظه است‌.

اخیراً آقای گلبدین حکمتیار در راه اندازی تظاهرات مسالمت آمیز که خود هم در آن اشتراک داشته، شیوه و روش ویژه ی را مد نظر گرفته که آن را حضور استثنایی در تظاهرات از داخل قفس و غرفه شکل می دهد.‌ رهبری که سالها در غار/مغاره ها زیست تا اینکه قفس و غرقه زرهی و آهنین نصیب اش شد.

حکمتیار به درد سیاست و آینده کشور نمی خورد‌. نفس آوردن حکمتیار در افغانستان خالی از خیر و ارزش نیست. ارزش که مردم نسبت به میان تُهی بودن رهبران شان باورمندی پیدا نمایند و دیگر بدون موجب و دلیل رهرو راه تاریک، کور، تخرب گر و پر خم و پیچ رهبران سیاسی شان نباشند.

با مهر

گل رحمان فراز