آرشیف

عیـداست بیـا که مؤنس و یـا رشویم
تـا کَی دل و جـان فـدای بـیگانـه کنــیم

عیـداست بـیا کـه در گلستــانِ وطـن
زلفِ گل ارغـوانِ خـود شــانـه کنیم

عیـداست بیـا که از رهٔ صلح وصفـا
گـلزار، دیــاری گشـته ویـرانـه کـنیـم

عیـداست بــیـا کــه همـرهٔ نــالـــۀ دل
مُرغــانِ چـمـن راهمـه دیـوانـه کنـیـم

عیـداست بیـا که قلبِ صدپارۀخویــش
بـرشمعِ مـزارِ خُفـتـه،پـروانـه کـنـیــم

عیـداست بیـا کـه قـاصـدم نیست خبـر
ساغـرشکـنیـم وجشنِ پیـمـانـه کنیــم

عید است بیا کـه، عیـدی گـویـا امروز
یک بـو سـهٔ طلب از لبِ جانـانه کنیم

عیـداست بیا کـه خود بـه دامِ سر زلف 
دیـوانـهٔ ئ دل، بـه بنـد و زولانــه کنـیم

عیـداست بیـا کـه بـاز بـا نُقـل و نبــات
شیـریـن لبِ خود زلعـلِ دُر دانــه کنـیـم