آرشیف

‎دیــده ی اشـکــبــار مــن دسـت دعـــامـیـطـلـبـد
رفـته ی دل فگار من سوزِ نــــگاه مـیــطــلــبــد‎

عمر زسر رفته ی مـن مـیـل گــنـاه دارد هـنـوز‎
قـامـت فـرسـوده ای مــن پـای بـقــا میــطــلـبــد

روز جوان گذشت وشـب قــصــد نـدا دارد مــرا‎
دیده ی مست وشوق دل نورِِ حیــــا مـیـطـلـبـد‎

حرف ودعای شیخ وپیر دل بـه سـرای نمیـبـرد‎
دلبــر فــتانه ی من چشمِ گـــــــــــناه مــــیطـلـبـد‎

شوق طلب نماند ولیک ذوق هوس بـه پـا کـنــد‎
سـاغـرِ بـشـکـسته ی من آب شــــــفا میطلــــبد

ساقی مستانه چو دوش لب برلبم گذاشته گفـت‎
جـامِ شـــراب کـهـنــه را پیرِ ســـــــــــــرامیطلبد

‎رفته ونارفته ی من تابه کــــف مـــــقـدر اسـت
وقـــت بجا مانده ی مــن ساز ونــــوا مـیـطـلـبـد‎

تیرِ وفا بـــــجا نکرد نـقـش ونـــشان الـــــفـتـش
دســــت وجـبـیـن سـجـده را حمد وثـــــنا میطلبـد

‎تاکه به دست غـیـر فـتـاد دولـــت دنـیـای وجــود
‎داعــــی پــاســــدارِ دل رحـم خــــــــدا مـیـطـلـبـد

‎راز ونـیـاز وگـیـریـه را چـشم ودلی باشد نشیط
‎عاصی کور وخفته را روز جــــــــــزا مـیـطـلـبـد