آرشیف

به عمرم یگ نگاری داشتم مثل بهـــاری بود
 قدش رعنا رخش گل، هردولبها چون اناری بود

به مثل دٌر نا یا بی و کفترهــــای رویایی
که با لگ میزدند دربامی قلبی داغداری بود

ادایش، قصه هایش، خنده های گاه بیگاهش
همیشه میکنم یادش که یاری دلربایی بود

ولی این دلربا رفت وسراغم راگرفت غمها
پس ازآن درنفس هایم فقط دودِ سگاری بود

ندانم کی؟ کجا؟ آن نوبهارم باز برگردد
همانجا گل بریزانم، همین قول وقراری بود

به کابل باشی، یا هرجا، ولی گل باشی، گل باشی
که شیدایی همان عطرِدو گیسویت مشامی بود

به صد قول وقرار و آرزو دریاد او بودم
ولی این آرزوحالا همان آبی سرابی بود