آرشیف

اگر طفل را تحقیر کنیم بخصوص در جمع ضربه ای بزرگی را بر روح و روانش وارد نمودیم و چنان هجوم سنگینی را بر شخصیت آن طفل وارد میکنیم که تا ابد نمیتواند خود را از این واژگونی نجات دهد که این ظلم بزرگی در حق اوست.

یا برعکس اگررفتار ما طوری باشد که همه را به نفع آن طفل مجبور به رفتاری کنیم که برگه برنده در دست آن طفل قرار گیرد آنگاه طفل یاد میگیرد که هیچ احدی مقابل او قرار نگیرد و حالت صبر و انعطاف پذیری و گذشت در رفتارش از بین رفته و حتی این سبک های رفتاری را دیگر نمیشناسد جز اینکه همه اشخاص که در طول عمرش با او مواجه می شوند اولین راه و آخرین راه شان برای قبول یک منطق صرف کوتاه آمدن مقابلش وی باشد و بس! 

در غیر این صورت با اولین برخورد غالب دچار شکننده گی شخصیتی شده که این شکست را هیچ وقت نمیتواند هضم کند و از سوی مجبور به تحمل آن شده اما در یک وضعیت کاملا انزوا و سرخوردگی قرار میگیرند.

و یا والدین برای تربیت طفل ملاحظه کاری بیش از حد و اجازه ندادن طفل برای حد اقل تجربه ای از خطا و لغزش وی فرصت را از وی بگیرد و یا حساسیت بالا برای حفاظت طفل که حتی فرصت تفکر برای راه حل یک مشکل را از او بگیرد و اجازه ندهد تا طفل از اشتباه که مرتکب می شود راه حلی برای خود بسنجد. 

این خود داری از هر گام و قدم برای ریسک و خطر که باید پذیرفته شود از سوی والدین ممانعت می شود. اینجاست که سطح اعتماد به نفس کاهش یافته و طفل تا بزرگی از پذیرفتن ریسک و خطر و انجام کار های بزرگ تنش میلرزد و ترس و وحشت در ذره ذره وجودش خانه میسازد و هیچ وقت کار بزرگی را در زندگی اش تصمیم گیری نمیتواند . اینجاست که شخصیت ظاهر انسان به عنوان یک انسان ترسو و بزدل تبارز تظاهر میکند. پس خیلی قابل اهمیت است که سطح اعتدال در رفتار تربیوی یک طفل مورد ملاحظه قرار گرفته تا همه رفتار و اخلاقیات که شامل شخصیت وی می شود تا جایکه عوامل بیرونی در آن دخیل است به صورت نورمال و طبیعی فرزندان ما پروریده شود.

سارا "رضایی"