آرشیف

ای شامِ تیره،ای دلِ تاریکِ آسمان
هرگز مکن قیاس که، فردا نمیشود

اِعمارِ باغ و گُلشن و کاشانۀ وطن
باخواب وخوروغفلت و،رویانمیشود

این میهنِ شکسته تنِ پاره پاره ام
گُلشن سرابه ناله و،غوغا نمیشود

میهن به کارِماوتو آباد میشود
بااتکأ به مردمِ ،دنیا نمیشود

هرچندبه خاک وخون بنشانیم یکدیگر
دشمن به چشمِ ما و تو،رسوانمیشود

بربُلبُلانِ کُنجِ قفس مانده ات هنوز
باور مکن که دربِ قفس،وا نمیشود

تادست وپای جنگ،نه بندیم دروطن
این خاک وخانه وچمن،ازمانمیشود

برخیز هموطن که کنیم،صلح وآشتی
کین فرصتت دوباره، مُهیانمیشود

پاسِ وطن بدارکه درروی این جهان
هر مُلکِ غیر ،گُلشنِ بابا نمیشود