آرشیف

در جوانی هرچه کردم قابـــل قدرش نبـــود              در رسید این پُخته سالی جمـله اعضام در سجـود
داد مُهلت بنــــــــده را ،انــدر تعقّــُل مُـــّدتی               تا شنــاسم خویشتن را، و شناســم آن حــــــــدود
این چه لطفی بوده یارب،ره نمودی بنـده را              خُفــته بود چندی خروشم،خود زدی بر دل وقــود
من که بـودم در جوانی؟در بند قیــدِاین و آن              حاصــلم آن بیمتاعی،شُغـــــل و کارم در رکـــود
پرده درچشمان من،افگنده بود عفریت جهل              ازدُعــــــــای والِــــــدَ ینـم،آن ِالــه چشمَــم گشـود
هم زنوِر پاک خویشش،ذرّه ای دردِل فگـند              آن صِراطُ المُستقیم را بهـرِ مـــــــــن،او وانـمــود
دِل ز اُستادانِ پُرفیضم،بحق گشته است مُنیر             حُجّتــــم باد این کـــلامُ و بس فغــــان واین سـرود
گرچه گیتی حرکتش را بر مزاج ما نکـــرد              او کَتک بر شــانه میزد،تــا سپس عقـــــلم ربـــود
زینت دُنیا ییش را،او بــمن داد هر کُــــجـــا               از قضــا سیمینتنان، در دَور و پیشــم بر فـــزود
هرچه زیبایی دراوهست،مُنعکس درچشم من             از منُ وز این رفیـقان،بر حُضـورش صد درو د
ناگهان آفت رسیـــد،از عالم غیب بهــــــر ما              کاو دَرَد هر پرده را و بگــسلانــــد تـــار و پـود
واقعات در میهَِنَم ،کـــرد واژگون بخت همـه              خیره گشت اطراف ما ،واندرین چشـم تــیره دود
زندگی را صد خطــر، از هرطرف آمد پد ید               همچوآن کُــنهه نبَردی،بیـــن اَعراب و یهـــــود
نظم و نَسقِ زندگی رادر نهــــــادم تیره کــرد              حامـِــــلانِ جنگِ تحمــــیلی،بگیرند هرچه سـود
ناله خیزد هرطرف ،از ریزش بمــهای نــــار              کرده اندوضع بهــــرِما،درگردشِ مـا آن قیـــود
قِلّت هرچیزبُود محسوس دراین اوضاع جنگ           خشک شده ست آن آب چـاهُ،همچنــان آن آب رود
کرده اند آن بـــس رذالــــــت،بهرِاولادِ وطــن              خائن و غَــــدّارو قاتل، وآن گروهی بس حسـود
نسل سی ساله تلف گشته،درین کارزار ننگ             واقـف ازآن گشته ای؟ای بیخـــرد!گنــدیده پـــود!
دِل کَـــــفد ازسوزشی غمهـــای دردناکِ وطن              کُن تو رحمی بر سرِ اولادِ افغــــــان یــا ودود!
کَی تبّسُم بر لــــب آید،از بسی ظُلـــمِ خســـان                از دلِ بیچارگان،سخت نــاله خیزد همچو رود
ای وطن!بس خاطراتِ تلــــخ داری تو بـه دل               خواهــم آنرا ثبـت تاریخت نمایـــم ،هرچه زود
صبرخواهم بهرِتو،ای مِلّتم،چون کــــوه طــور              مینـــمـآ !با آن همه اقــــوام خود گفت و شنــود
قاطعــــانه گفتنی هــــا،راه حـــــلّ آرد پـدیـــد               اتحّــــــــــــاد اندرعمــــل،با جانفشانی و سرود
میشوی آزاده گرتو،سوی وجدانــت بـگری                 میدهم سوگندترا،کُن ترکِ عقده ها ت هرچه بود
نفس سرکش راعنان بر گیر،بلطف ِکردگـار              خاطراتِ نیک وبــــَد،شد ثبت کیــــــــهان یاد بود
از دلِ پُرجــــوشِ من،خیزد بسی آن موجـــها                همچو رود اندر هِری و همچوآن یک خاشرود
مِنّتی تــــــو بر سرم ،ای کشورمحـــــبوب ِمن                از همـان بیکارگی هام ،عذرخواهم در سجود
خشنودا!حُبِّ وطن،در سینـــــه ای پُرداغِ تـــو               این بُود عِــزّو شرف،در زیر این چرخِ کبـــود
پیش چشما نم نمـاییست ،از دیارِکـــو هـــــسار              آن دیاری راکه حق،مِهرش به دل بیشترفــزود
میتوانیم ما بـَدَل سازیم ،همــه بدبختــــی هـــا               با همان ایمان و عزمِ راسخُ وآن لُطفُ و جـــود
بادِ صرصررا بگوییـــــد!برسردشــــمن وزد                کــَی فراموش میشود،آن  قصّه ای عاد و ثمود
کــَی شود( خشنود )همین دِل تا بُود آزار ها
حاضرم ایجانِ من!تا من بسوزم همچو عود.
 
عبدالکریم(خشنود هروی کهدستانی)
مقیم شهر کییف-اوکرائین.مورخه 03-10-2010م…