آرشیف

کنارآبشــارش مســت و شــادا ب
طنیـن و نغــمهء از شـرشـرء آب

هــوای جان فــزایش روح پــرور
بــدامــان داشــت مــوج لالهء تــر

غزل خوان عاشقان شبهای مهتاب
نه وحشت بود نی ترسی زهرباب

یکی درفکـر کـاری شـا د و خرم
د گـرفــارغ زســودا وزهـــرغــم

بکف بـود هرکه را قــد ر تـوانش
زامـرار حیــات و شــام,نــا نـــش

نبود کس را به سراندیشه ء جنگ
نه فکــر انتــحاری نی کسی منگ

خــدا یــا از کجا ایـن آتش افــتا د؟
که میهن شد چنین ویران وبربا د

رسیــد نــد ظالمان و دیــوو شیــاد
ربــودنــد ثــروت میهــن زبــنیــاد

کشانیدند وطــن در آتــش و خــون
زخون کـردند, میهـن رود جیحون

بیـاوردنــد, برمــا آ تــش وجنــگ
بکــردنـد ظلم و اســتبــداد آهـنگ

چه خــواهــد دشمن نا پــاک افغان
دهــد آخــر به پــای میهــنم جــا ن

ســرش پــر از هــوای فکـر باطل
بــه قلب و سینه اش تیــر تغــا فـل

جــوانــان را ز هــر خانه بجـوینـد
به خون بی گناهی دست شــویـنــد

ربــایــنــد از کـنار مــادری پــیـــر
بـبندند دســت و پایش را به زنجیـر

بســوزنــد آشــیان و خــا نه ها را
بغــارت میبــرنـد هســتی  مـــا را

زپــیــران ضعیــف و نــاتــوا نــی
بگیــرنــد نــوجوانش همچـو جانی

به هــر قــریه و ده آتـش گشـایـنـد
به هــرجــا میرسند ویران نمــایند

بــگــو ای دشمن این کـوه و دامان
چه میخواهی دگرزین ملک ویران

یـکــی را در فسـا د آلــوده کــردی
د گــــر را بــاعــــث آزار و دردی

یکـی دادی تـفــنگ وراکـت کــور
د گـر را میکشی بـا بـرچه و زور

شـودروزی که گردی خانه ویران
نــیــابی پــا و ســراز تـیــغ یــزان

نمــودند چـون تو این عــزم پلید ی
شکستنــد و بــرفــتــنــد نــا امیـدی

که این خاک است خاک شیرمردان
سلامت کی بـرد, بد خــواه او جان