آرشیف

 
بــرای دیـــدنت در چشــم من رســـم نظــــر بشکست
صدا فریـــاد شـــد انـــدر سکوت و در اثــر بشکست
 
تـــرا تــا میـــرســــم در هر قـــدم آئینــــه می بینــــم
کـه از نــــورت شهاب شمس در گــرد قمــر بشکست
 
ترا نـــا بـــاوری ها  در تن شب کرده بـــود پنهــــان
کنــون از بــــاورم شب پیش پائی سایـه سر بشکست
 
شدم از واژه خــــالی تــــا تــــرا در خویشتن دیــــدم
که چشم حیـــرت آمـــد گفتنی را بـــــا بصر بشکست
 
همــــائی جـــلوۀ تــــو می کشانــــد تا بــه افــــلاکــــم
رسیدم تــا بــه تــو این قـــامت تن را کـــمر بشکست
 
نگیـــــن دیــــدۀ بیــــرنگِ بـــــاز عشــــق را نــــازم
که مرغ رنگ رنگین هــــوس را بـــال و پر بشکست
 
چکیـــد از پشت ابرعقـــل جـــوهــــر دانــــۀ ازعشـق
صفائی شیشــه سنگ خــاره را زیــر و زبـر بشکست
 
زعشق مـــاهــرویــان جهــان افسـرده شــــد «واهب»
تنش از عشق رویت جان گرفت و خود به بربشکست