آرشیف

دوش در شهــــر وجودم ،که نظـرها کــردم
بـه نـظــربازی خـود ، ولو له بــر پـا کــردم
 
دیـده بـر خویش گشـــودم ،که ببینـم خود را
خـویش را  از نظـــر خـویش ، تمـا شـا کردم
 
پــردهء  مـردمکِ دیده ،  دریـدم  بـه  شعــور
چـون که برخویش رسیـدم،  خویش پیدا کردم
 
بس رهِ  دور  و درازِ  ، که  بـخـود  پیـمـــودم
خویش را عـاشـق خـود کــردم  و شیـدا کردم
 
چه مبارک سفـــرِ بود ،چه خوش بــزم وبیـان
صحبت خویش ، که بـر خویش ، هویـدا کردم
 
ای خوشا آندم و آن صحبت خویش بر خویشم
که بـه لطـف و کـرمش ، حــل معـمـا کردم
 
معنـی این سـفـر خویش ، ز خویش پرسیـدم
گفـت عــطایـست ، که از دوست تمنـا کردم
 
(عنــد لیبا) خـود ، اگر خود ، تـو ندانی خود را
نقــد عمــراست ، که بیهوده  و بی جـا کردم
 
سید محمد نبی عند لیب علوی مقیم ایران
تاریخ:1390/10/25